مرتضی ناعمه

آنچه روز سه‌شنبه در مجمع کمیته ملی المپیک اتفاق افتاد نمونه‌ای کامل از «دموکراسی ایرانی» بود، نه این که بد باشد، بلکه با توجه به مختصات ایران و جامعه ایرانی یک دموکراسی نسبی بود.

انتخابات این دوره بر خلاف دوره پیش از جذابیت‌های خبری فراوانی برخوردار بود، خبرهای مربوط به اعلان برنامه‌های کاندیداها، مناظره‌های غیرحضوری، لابی‌های رسمی و غیررسمی و اعلام انصراف‌ها تا چند ساعت مانده به انتخابات همه از جذابیت‌های این انتخابات بود.

روز سه‌شنبه اما آنچه به وقوع پیوست ایجاد مسیر جدیدی در ورزش ایران بود، آنجا که علی‌آبادی برنامه‌های خود را برای حضور در کمیته تشریح کرد و می‌توان از این پس بر مبنای شعارهایش یا دقیق‌تر بتوان گفت، برنامه‌هایش نسبت به عملکرد او قضاوت کرد. انصاف حکم می‌کند که به عملکرد علی‌آبادی با عینک سازمان تربیت‌بدنی نگاه نکنیم، اگر چه شاید این روزها انتقاداتی هم به عملکرد وی در سازمان تربیت بدنی وارد باشد، اما باید بدانیم که حالا علی‌آبادی در حوزه‌ای متفاوت از فعالیت در سازمان تربیت‌بدنی حاضر شده است. اگر تا دیروز علی‌آبادی عملکرد عمرانی خود در سازمان را به رخ منتقدان می‌کشید، اما اینجا در کمیته ملی المپیک این عملکرد و نتایج گروه‌های ورزشی تحت نظر کمیته است که عملکرد وی را مشخص می‌کند.

در هر حال آنچه در پیش رو داریم بازی‌های آسیایی گوانجگو و المپیک ۲۰۱۲ لندن است، قطعا محمد علی آبادی با چشم‌انداز این رقابت‌ها پا به میدان عمل گذاشته و می‌داند که این میدان، میدان امتحان بزرگ است.

به انتظار می‌نشینیم تا ببینیم عملکرد محمد علی‌آبادی در این حوزه چگونه خواهد بود.