فرهنگ‌سازی در ورزش شعار یا واقعیت؟

شهرام صادر

افکار عمومی و دوستداران ورزش تا کی باید شاهد بروز رفتار ناشایست و گاه غیراخلاقی برخی از ورزشکاران باشند؟ واقعا چه نهادی یا چه کسی باید پاسخگو باشد، ‌مسوول رسیدگی و جلوگیری از ارتکاب اعمال ناهنجار در ورزش کیست؟ چرا باید فوتبال ما، این رشته پرطرفدار روندی را طی کند که عده‌ای فوتبالیست با زیر پا گذاشتن معیارهای انسانی و اصول اخلاقی و تربیتی موجبات آزردگی و رنجش خاطر مردم و مخاطبان را فراهم کنند؟ چند وقتی است ضعف‌های ناشی از عدم تربیت و آموزش مناسب ورزشکاران به همراه کم‌توجهی مسوولان ورزش و فوتبال کشور، آثار زیانبار و گاه جبران ناپذیری را بر پیکره ورزش و جامعه وارد کرده است.

به دنبال اتفاقات ناگوار و تلخ اخیر که در حین برگزاری مسابقه فوتبال بین تیم‌های پیروزی تهران و داماش گیلان رخ داده شاهد اظهارنظرهای کارشناسانه، دلسوزانه و سازنده فراوانی از سوی اهالی ورزش و صاحب‌نظران در جراید و رسانه ملی بوده‌ایم که تمامی آنان ضمن محکومیت اعمال صورت پذیرفته از سوی فوتبالیست‌های خاطی، بر لزوم فرهنگ‌سازی در ورزش کشور، به ویژه فوتبال تاکید کرده‌اند.

نکته قابل تامل این است که چرا با وجود امکانات موجود و تفکرات و ‌نظرات سازنده در راستای ارتقای کیفیت رفتاری و رشد و تربیت اخلاقی ورزشکاران تاکنون گامی اساسی برداشته نشده است!!

همین کم‌توجهی متاسفانه باعث شده بارها شاهد اتفاقاتی مشابه آنچه در استادیوم سردار جنگل رشت رخ داده، در داخل زمین فوتبال و روی سکوها باشیم.

اگر بپذیریم که فوتبال ما به لحاظ اخلاقی و فرهنگی وضعیت مطلوبی ندارد، آنگاه می‌توان به واسطه تفکر و تلاش مسوولان، صاحب‌نظران و کارشناسان امیدوار بود به موازات رشد و گسترش منابع مالی و پولی و امکانات چشم‌نواز اقتصادی در ورزش ابعاد تربیتی هم مورد توجه قرار گیرد و موجب توسعه و ارتقای فرهنگی و اجتماعی ورزشکاران شود.

جریمه نقدی و محرومیت ورزشکار خطاکار ممکن است لازم باشد؛ ولی شرط کافی برای تلطیف فضاهای ورزشی و بهبود رفتار ورزشکاران نیست،‌ بلکه ضروری است فعل خواستن در زمینه فرهنگ‌سازی در ورزش و صد البته با اولویت قرار دادن رشته پرمخاطب فوتبال صرف شود تا در آینده کمتر شاهد بروز رفتار غیراخلاقی از سوی ورزشکاران باشیم.