این قسمت کاوه رضایی!

دنیای اقتصاد: دیروز استقلال تهران در حالی در بازی جام حذفی به مصاف مس کرمان رفت که یک شب قبل از این مسابقه یک جنجال بزرگ متوجه اردوگاه آبی‌پوشان شد. موضوع از این قرار بود که ناگهان خبر رسید ممکن است این بازی، آخرین تجربه حضور کاوه رضایی در پیراهن استقلال باشد. مدیر برنامه‌های این بازیکن مدعی شده رضایی پیشنهادی از لیگ چین دارد که خیلی جدی است و حسابی فکر او را به خودش مشغول کرده. پنجره نقل‌وانتقالاتی لیگ چین از حدود دو هفته دیگر باز می‌شود و تیمی که کاوه رضایی را خواسته، تیانجین با مربیگری فابیو کاناواروی مشهور است. از قرار معلوم در قرارداد کاوه رضایی با استقلال بندی گنجانده شده که او می‌تواند هر زمان از فصل با پرداخت وجهی به استقلال (احتمالا ۲۵۰هزار دلار) از این باشگاه جدا شود. انتشار این موضوع واکنش‌های فراوانی به دنبال آورده؛ به خصوص در باشگاه استقلال که طرف دیگر این قرارداد است، خیلی‌ها به صرافت توجیه و توضیح افتاده‌اند. مثلا پندار توفیقی که عضو هیات‌مدیره است گفته چنین بندی در قرارداد کاوه وجود دارد، اما تنها در نیم‌فصل قابلیت اجرایی پیدا می‌کند و در حال حاضر نمی‌تواند باعث جدایی این مهاجم از جمع آبی‌ها شود. در مجموع این‌طور به نظر می‌رسد که با توجه به فرا رسیدن یک تعطیلات دیگر برای لیگ برتر، این بار قرار است رسانه‌های ورزشی تا چند روز و شاید چند هفته خودشان را با اخبار مربوط به ماندن یا رفتن کاوه رضایی از استقلال سرگرم کنند!

قصه هزار و یک شب

فوتبال ایران یک خاصیت عجیب و به شدت کم‌نظیر دارد و آن هم این است که در تمام طول سال در فضای نقل‌وانتقالات به سر می‌برد! همین چند هفته پیش بود که همه رسانه‌های ورزشی کشور در مورد انتخاب نهایی وحید امیری و کاوه رضایی گمانه‌زنی می‌کردند و به بحث تمدید قرارداد امید ابراهیمی می‌پرداختند. پس از آن در فاصله کوتاهی، سروش رفیعی و بختیار رحمانی به قهرمانان نقل‌وانتقالاتی فوتبال کشور تبدیل شدند و هر ساعت شایعه جدیدی در مورد آنها به گوش می‌رسید. حالا هم داستان مربوط به کاوه رضایی پیش آمده و حواس همه به ماندن یا رفتن او جلب شده است. شاید اغراق نباشد اگر بگوییم هیچ‌کجای فوتبال مدرن و حرفه‌ای دنیا چنین فضایی وجود ندارد. در اروپا نهایتا دو یا سه ماه در سال بحث جابه‌جایی بازیکنان مطرح است و پس از آن همه حواس‌ها معطوف به اصل مطلب، یعنی برگزاری مسابقات می‌شود. در کشور ما اما هر ۱۲ماه سال و هر هفت روز هفته می‌توان مطالبی در مورد انتقال بازیکنان بزرگ به باشگاه‌های مختلف خواند. اینکه چرا در ایران چنین فضایی حاکم است، دلایل مختلفی دارد که به بعضی از آنها اشاره می‌کنیم.

شروط عجیب و غریب

بازیکنان در فوتبال ایران معمولا به ندرت تن به عقد قراردادهای بلندمدت و بیشتر از یک فصل می‌دهند. در واقع فضای نتیجه‌گرایانه فوتبال ایران که غالبا منجر به رقابت کورکورانه باشگاه‌ها بر سر جذب ستاره‌ها می‌شود، این فرصت را به بازیکنان می‌دهد که کمترین تعهد ممکن را بپذیرند و هر سال خودشان را در موقعیت یک انتخاب آزادانه و پول‌ساز دیگر قرار بدهند. موضوع اما زمانی جالب‌تر می‌شود که بدانیم خیلی از بازیکنان حتی حاضر به پذیرفتن کامل همین قراردادهای یک ساله هم نیستند و با تحمیل انواع و اقسام شروط اضافی به باشگاه‌ها دست خودشان را برای جدایی در میانه‌های فصل باز می‌گذارند. مثلا به همین مورد اخیر کاوه رضایی توجه کنید که چطور توانست از رقابت تابستانی سرخابی‌ها بر سر جذب خودش سود ببرد و شرط جدایی با پیشنهاد خارجی را به قرارداد اضافه کند. همین تازگی‌ها حمیدرضا علی‌عسگری هم برای جدایی از سیاه‌جامگان از بندی در قراردادش استفاده کرده بود که در صورت کوچ فرهاد کاظمی از این تیم، اجازه فسخ قرارداد را به او می‌داد! قبلا هم بازیکنی مثل رامین رضاییان به خاطر عدم وصول کامل مطالباتش در فاصله دو هفته بعد از پایان لیگ پانزدهم، فصل دوم قراردادش با پرسپولیس را تعلیق کرده و به ترکیه رفته بود که آن داستان‌های شگفت‌انگیز و طولانی را به وجود آورد. بدیهی است که رواج چنین ماده و تبصره‌هایی باعث می‌شود دائما حرف و حدیث‌های فراوان در مورد جدایی بازیکنان از باشگاه‌ها وجود داشته باشد.

4ماه فرصت قانونی

در فوتبال ایران معمولا سقف مدت قانونی نقل‌‍وانتقالات برای جابه‌جایی بازیکنان در نظر گرفته می‌شود. از دیدگاه فیفا، حداکثر زمان جابه‌جایی بازیکن در ابتدای فصل ۸۴روز است و در ایران هر تابستان همین مهلت به تیم‌ها داده می‌شود. به علاوه بعد از نیم‌فصل اول هم چهار هفته مهلت برای نقل‌وانتقالات زمستانی در نظر گرفته می‌شود. به این ترتیب به‌طور خالص ۴ماه از سال، فضای فوتبال کشور به‌طور کامل در تسخیر نقل‌وانتقالات رسمی و قانونی بازیکنان است.

تعطیلات پیاپی

برگزاری مسابقات باشگاهی در ایران دائما با وقفه روبه‌رو می‌شود. مثلا همین امسال تیم‌ها سه بازی انجام می‌دهند و یک ماه تعطیل می‌شوند. در این شرایط طبیعی است که رسانه‌های ورزشی و هواداران، خودشان را با شایعات مربوط به جابه‌جایی بازیکنان مشغول کنند و سراغ این موضوع بروند. اگر لیگ به‌طور مرتب و در فواصل منظم هفتگی برگزار شود، میزان توجه به مسائل حاشیه‌ای به شدت کاهش پیدا می‌کند.

مسابقات کم‌شمار

رقابت‌های باشگاهی در ایران کنداکتور بسیار خلوتی دارند. ما یک لیگ کوتاه ۳۰هفته‌ای داریم و یک جام حذفی که همه مسابقاتش از ابتدا تا انتها به شکل تک‌بازی و صرفا برای رفع تکلیف برگزار می‌شود. تازه خیلی از تیم‌ها از حضور در همین جام هم انصراف می‌دهند. به این ترتیب فضای خالی در فوتبال ایران زیاد است که طبعا بخش زیادی از آن به شایعه‌پردازی و گمانه‌زنی در مورد نقل‌وانتقالات اختصاص پیدا می‌کند.

قانون سربازی

بسیاری از ستاره‌های شهیر دنیای فوتبال افتخار می‌کنند به اینکه از اول تا آخر عمر حرفه‌ای‌شان را فقط در یک باشگاه توپ زده‌اند. در ایران اما شما حتی اگر بخواهید هم قادر نیستید چنین افتخاری به دست بیاورید، چراکه قانونا باید برای گذراندن دو سال خدمت سربازی به یک تیم نظامی بروید. به این ترتیب یک دسته شایعات نقل‌وانتقالاتی دیگر هم در مورد بازیکنان مشمول وجود دارد؛ اینکه کی به سربازی می‌روند؟ کدام تیم را انتخاب می‌کنند؟ قبل از خدمت با تیم سابق‌شان قرارداد طولانی‌مدت می‌بندند یا نه؟ و نهایتا اینکه بعد از سربازی چقدر احتمال دارد همان تیم نظامی را برای ادامه دوران بازیگری‌شان انتخاب کنند؟ مثلا اخیرا انبوهی از شایعات شبیه این در مورد بازیکنانی مثل احمد نوراللهی و امید عالیشاه وجود داشته است. می‌بینید؛ اینجا همیشه بهانه برای بحث نقل‌وانتقالاتی وجود دارد!

کامنت ممنوع!

مهاجم استقلال برای جلوگیری از درج کامنت‌های انتقادی در صفحه شخصی‌اش،‌ دسترسی کامنت را بست. انتشار خبر جدایی احتمالی کاوه رضایی واکنش‌های زیادی را در شبکه‌های مجازی به‌دنبال داشته است. تا جایی که این بازیکن در صفحه اینستاگرام خود دسترسی کامنت صفحه خود را بست تا کسی نتواند زیر عکس‌های او دیدگاهی بنویسد.