با عشق، با عشق می‌خوانم تا هستم...

امروز ۹ مرداد ماه سالروز درگذشت مردی است که همیشه با عشق برای وطنش خواند. محمد نوری دی ماه ۱۳۰۸ در تهران زاده شد و در جوانی آواز را نزد اولین باغچه‌بان، فریدون فرزانه و اساتید هنرستان عالی موسیقی فراگرفت. او شیوه آواز خود را متاثر از بافت و غنای زخمه‌ایِ اساتیدی چون حسین اصلانی، ناصر حسینی و محمد سریر می‌داند و در دهه بیست که دوران آغاز نوعی تفکر در شعر و موسیقی آوازی درمیان مردم ایران - به‌ ویژه نسل جوان بود - با خواندن اشعار نوینی که روی نغمه‌های روز مغرب‌زمین و برخی قطعات سروده شده‌بود، کار خوانندگی را آغاز کرد. محمد نوری سال‌های بعد نیز با تکیه بر تحصیلات هنرستانی و دانشگاهی خود توانست هویت مستقلی به این اندیشه و گرایش ببخشد و با اجرای آثار اساتید، فضای متفکرانه‌ای به گونه آوازی خویش دهد. این خواننده طی پنج دهه فعالیت، بیش از ۳۰۰ قطعه آوازی اجرا کرد و همچنین به تقریر و ترجمه مقالات و سرودن اشعاری برای ترانه‌ نیز پرداخت. نوری پس از انقلاب اسلامی و مدتی سکوت ،فعالیت هنری خود را با آلبوم «در شب سرد زمستانی» همراه با فریبرز لاچینی و احمدرضا احمدی در سال ۱۳۶۸ از سر گرفت و این همکاری بعدها با آلبوم «آوازهای سرزمین خورشید» ادامه یافت. او در سال ۱۳۸۵ از سوی سازمان صدا و سیما به عنوان چهره ماندگار موسیقی انتخاب و معرفی شد و سرانجام پس از سال‌ها مبارزه با بیماری سرطان مغز استخوان و وخامت وضعیت جسمانی در شامگاه نهم مرداد ۸۹ در بیمارستان «جم» تهران در گذشت.