رییس مرکز منطقه‌ای مطالعات پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس در آسیای غربی و مرکزی گفت: هنگام ثبت ردیف موسیقی دستگاهی ایران در سال ۲۰۰۹ در یونسکو عنوان شد که مجموع ردیف‌های موسیقی با سازهایی چون تار، کمانچه، نی و سنتور اجرا می‌شود بنابراین همان زمان این ساز در پرونده مربوط به ردیف به نام ایران ثبت شد. یدالله پرمون رییس مرکز منطقه‌ای مطالعات پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس در آسیای غربی و مرکزی درباره چگونگی ثبت ساز تار ایرانی در سال ۲۰۰۹ در یونسکو به «مهر»، گفت: پیش از پاسخ به این سوال باید درباره ثبت آثار میراث معنوی یا ناملموس توضیحاتی ارائه دهم. نخست اینکه حوزه ثبت میراث فرهنگی ناملموس محدوده بزرگی را در برمی‌گیرد که این محدوده شامل تمامی آداب، آیین و رسوم زندگی، هنرهای اجرایی، سنت‌های شفاهی، دانش سنتی، صنعتگری و... می‌شود. در کنار این حوزه میراث ملموس یا مادی وجود دارد که این بخش از میراث فرهنگی شامل محوطه، اشیا می‌شود و ممکن است در این بخش اعتراض‌هایی مبنی بر تعلق میراث فرهنگی به کشور دیگر وجود داشته باشد. وی در ادامه افزود: این در حالی است که در حوزه میراث معنوی و ناملموس ادعا یا رقابتی وجود ندارد، بنابراین اگر مدعی هستیم ساز تار متعلق به ایران است و تاریخچه چند صد هزارساله دارد باید به این مسایل نیز دقت کنیم. از همین رو همان اندازه که ایرانیان درباره ساز تار حق دارند، کشور آذربایجان هم حق دارد که ساز آذری را به نام خود در یونسکو ثبت کند. حال ممکن است یک عده معتقد باشند ساز تار تاریخچه‌ای ایرانی دارد، اما باید توجه کرد که این ساز با تغییراتی، نسل‌های مختلف است که در آذربایجان وجود دارد و در حال حاضر آموزش این ساز و ساخت آن در آن کشور هم وجود دارد. وی در ادامه افزود: هنگام ثبت ردیف موسیقی دستگاهی ایران در سال ۲۰۰۹ در یونسکو عنوان شد که مجموع ردیف‌های موسیقی با سازهایی چون تار، کمانچه، نی و سنتور اجرا می‌شود بنابراین همان زمان این ساز در پرونده مربوط به ردیف به نام ایران ثبت شد.