گروه انرژی- مرکز پژوهش‌های مجلس در جدیدترین گزارش خود با تحلیل طرح ملی جمع آوری آب باران و بیان دلایل مخالفت با اجرای اینگونه طرح‌ها در کشور برای تامین آب شرب اعلام کرد: در کلانشهرها و شهرهای صنعتی که مشکل آلودگی هوا دارند، آب باران لزوما سالم و با کیفیت نبوده و اغلب باران آلوده و اسیدی هستند. بر اساس این گزارش، افزایش جمعیت، صنعتی شدن، توسعه کشاورزی، ارتقای سطح زندگی و رشد مداوم مصرف آب، آلودگی آب‌ها، همچنین پدیده تغییر اقلیم از جمله مهم‌ترین دلایل ایجاد بحران آب در اغلب کشورها و از جمله ایران محسوب می‌شود. در این شرایط، اوایل شهریور ماه امسال ۵۹نفر از نمایندگان مجلس طرح ملی جمع‌آوری آب باران را در راستای استفاده بهینه از این منبع آب و به عنوان راهکاری جهت رفع مشکلات ناشی از کمبود آب در کشور به مجلس ارائه کردند. بر اساس این طرح، جمع‌آوری آب باران تنها برای مصارف شرب پیشنهاد شده است، حال آنکه در اغلب نقاط دنیا جمع‌آوری آب باران برای مواردی نظیر مصارف غیرشرب خانگی، آبیاری فضای سبز، آب شرب دام‌ها و آبیاری گیاهانی که نیاز آبی کمی دارند و برخی موارد محدود دیگر، صورت می‌گیرد.

همچنین با توجه به ویژگی‌های اقلیمی و هیدرولوژیکی مناطق مختلف کشور و نیز شدت و ضعف بحران‌های ناشی از آب در این مناطق و مزیت نسبی مورد نظر در امر استحصال آب باران، این طرح نمی‌تواند برای کل کشور توجیه اقتصادی و فنی داشته باشد و اجرای آن نیازمند بررسی‌های تفصیلی است.

نکته‌ای که در رابطه با استفاده از آب باران در صنایع و بخش کشاورزی باید دقت کرد آن است که با توجه به پایین بودن میانگین بارندگی در اغلب نقاط کشور و همچنین پراکنش زمانی نامناسب آن، این روش در همه صنایع و در همه بخش‌‌های کشاورزی قابل استفاده نبوده و باید شرایط اقلیمی و هیدرولوژیکی منطقه نیز در نظر گرفته شود.

نکته دیگر این است که غالبا زمان بارندگی با زمانی که گیاه به آبیاری نیاز دارد مطابق نبوده و چنانچه جمع آوری آب باران با هدف آبیاری مدنظر باشد، لازم است مخازن با حجم زیاد طراحی شده که طراحی مخازن بزرگ ذخیره آب هزینه‌بر بوده و همچنین برای نگهداشت آب به مدت طولانی در این مخازن ذخیره نیز باید تمهیداتی اندیشیده شود. از سوی دیگر، در حال حاضر به دلیل شرایط فعلی اقتصادی حاکم بر کشور و همچنین به دلیل وجود اولویت‌های مختلف، ممکن است امکان تخصیص منابع مالی به طرح مزبور وجود نداشته باشد و همچنین با توجه به گسست به وجود آمده در تکمیل طرح‌های عمرانی در سال‌های اخیر، طرح‌های اولویت دار به شدت فزونی پیدا کرده است. بنابراین در تصویب و تخصیص منابع به این طرح‌ها باید جانب احتیاط را رعایت کرده و مطالعات جامعی در خصوص بهینه بودن این طرح‌ها در مناطق مختلف صورت پذیرد.