محمدصادق جنان‌صفت

ساده‌دلانه و خوش‌باورانه است، اگر تصور کنیم منتقدان و مخالفان قدرت گرفتن بخش‌خصوصی سرجای خود آرام گرفته و تن به فرآیند انتقال قدرت از نهاد دولت به جامعه مدنی می‌دهند. در میان تکنوکرات‌های قدرتمندی که بربنگاه‌ها، موسسه‌ها و نهاد‌های دولتی ریاست می‌کنند و‌ در میان روشنفکرانی که هنوز سودای برکشیدن فقرا را با له کردن بخش‌خصوصی در سر دارند، هنوز مخالفان نیرومندی وجود دارند. آنها در هر برش از زمان و در سربزنگاه‌ها با چشم‌هایی باز رفتار بخش‌خصوصی را رصد کرده و با گوش‌هایی تیز حرف‌های آنها را می‌‌‌شنوند. این روز‌ها که بخش‌خصوصی در تکاپوی برگزاری انتخابات اتاق بازرگانی و صنایع و معادن است، گروه یاد شده با دقت همه چیز را رصد می‌کنند. ائتلاف‌ها، ضدائتلاف‌ها، شیوه‌های مبارزات انتخاباتی، روش‌ها و میزان تبلیغات و اثرگذاری ائتلاف‌ها، یارگیری از بین ۲۰هزار صاحب رای و سرانجام میزان مشارکت بخش‌خصوصی این روز‌ها زیر ذره‌بین قرار دارد. دقت در آنچه در روز‌های گذشته اتفاق افتاده است نشان می‌دهد بخش‌خصوصی نمره قبولی به دست نیاورده است. شیوه برخورد با کاندیداها و نوع اعتراض به روش نه چندان پسندیده احراز یا عدم احراز صلاحیت کاندیداها به گونه‌ای است که منتقدان بخش‌خصوصی را به شوق می‌آورد. مگر می‌شود فردی رییس اتاق بازرگانی و صنایع و معادن استان پایتخت باشد، اما صلاحیت حضور در انتخابات او احراز نشود؟ منتقدان بخش‌خصوصی این روز‌ها از ته دل می‌خندند و هر حرکت و نقطه‌ضعف بخش‌خصوصی را ثبت و در هنگامه مجادله به کار خواهند گرفت. تا انتخابات چند روز بیشتر نمانده است و بهتر است مجادله قطع و اصل‌آزادی انتخابات مراعات شود تا شوق رای دادن در میان اعضای دارای حق رای بیش از این به سردی نگراید. اگر صندوق‌ها در حسرت رای بمانند و مشارکت در حداقل باشد، خنده مخالفان بخش‌خصوصی به قهقهه تبدیل خواهد شد.