محمدصادق جنان‌صفت

تولید صنعتی از پایه‌های رشد و توسعه اقتصاد ملی به حساب می‌آید و بدون وجود این عنصر، هموار شدن رفاه مادی جامعه دشوار می‌شود. تولید صنعتی هنگامی رشد را تجربه می‌کند که بیش و پیش از هر چیز برای آن کالا در بازار، تقاضای موثر و واقعی وجود داشته باشد. این تقاضا نیز به نوع، کیفیت و قیمت تولیدات صنعتی مرتبط می‌شود. تولید کالاهای باکیفیت و قابل رقابت نیازمند تامین نیروی انسانی قابل و ماهر، تکنولوژی روزآمد و قیمت تمام‌شده پایین و همچنین تامین منابع مالی ارزان‌تر است. واحدهای صنعتی ایران‌ نیز از قاعده یاد شده مستثنی نیستند و برای افزایش رقابت با کالاهای مشابه خارجی باید تکنولوژی روزآمد و منابع مالی ارزان‌ در اختیار داشته باشند. در سال ۱۳۸۵ و ۱۳۸۶ و به ویژه در نیمه دوم پارسال جریان حرکت منابع بانکی به سمت بنگاه‌های صنعتی به دلایل گوناگون از جمله نگرانی از رشد سرسام‌آور نقدینگی به کندی گرایید. اکنون و در آستانه شروع فعالیت‌های اقتصادی این نگرانی وجود دارد که منابع بانکی که در واقع بخش عمده‌ای از پس‌انداز ملی است در شرایط مبهم فعلی، باز هم به سمت فعالیت‌های صنعتی نیامده و در فعالیت‌های دیگر به کار گرفته شود. در صورتی که نرخ سود بانکی در وضعیت دستوری تعیین و از نرخ تورم فاصله پیدا کند، تقاضا برای منابع بانکی روند فزاینده‌ای خواهد داشت.

صنعتگران کشور برای تامین نقدینگی موردنیاز خود چه راهی جز مراجعه به پس‌انداز ملی دارند؟ با توجه به وضعیت و مناسبات سیاست خارجی ایران که ورود سرمایه‌های بین‌المللی به فعالیت‌های صنعتی را تنگ‌ کرده است، روزگار ناگوارتر خواهد شد. صنعتگران هرگز نمی‌خواهند که منابع بانکی به صورت ترجیحی و خارج از قاعده بازار و به شکل دستوری در اختیار آنها قرار گیرد؛ اما این انتظار را دارند که دولت، منابع بانکی را به شکل دستوری به فعالیت‌های ناشناخته سوق ندهد.