بازخوانی پرونده توتال، شل و رپسول
تهران همیشه با اولتیماتوم «مهلت» می‌دهد؟
به گفته سیف‌ا... جشن‌ساز در گفت‌وگو با «مهر» زمان نهایی تعیین شده برای این شرکت‌های خارجی هنوز به پایان نرسیده است و به زودی اخبار جدیدی در این رابطه اعلام خواهد شد. اظهارات جدید مدیر عامل شرکت ملی نفت ایران مبنی بر مهلت این سه شرکت در حالی عنوان می شود که از سال ۱۳۸۵ اخبار متفاوتی از سوی مقامات نفتی ایران مبنی بر اتمام مهلت آنها درج شده است. شرکت ملی نفت ایران بارها اعلام کرده است که مهلت این سه شرکت برای توسعه سه فاز پارس جنوبی به اتمام رسیده؛ اما هر بار پس از اتمام زمان نهایی، مهلت آنها مجددا تمدید شده است.
درست اسفند سال 1385 بود که مسوولان وقت از اتمام مهلت توتال تا پایان آن ماه خبردادند. آن روز آنها تاکید کردند که توتال تاکنون هنوز گزارشی در این خصوص ارائه نکرده است و سپس ادامه دادند «ما منتظر هستیم!» آنان اعلام کردند که تصمیم‌گیری در خصوص تمدید مجدد مهلت ارائه FID (تصمیم نهایی سرمایه‌گذاری) توسط توتال در توسعه فاز 11 پارس جنوبی، با شرکت ملی نفت است و در این باره، آنها باید به تصمیم‌گیری بپردازند. در این باره در اردیبهشت سال 1386 اکبر ترکان، معاون وزیر نفت با اشاره به مشارکت توتال در توسعه فاز 11 پارس جنوبی خاطرنشان کرد که براساس توافق شرکت ملی نفت با شرکت فرانسوی توتال، این شرکت برای ارائه FID خود تا آخر ماه ژوئن (11 تیر) فرصت دارد تا بررسی‌های خود را به شرکت ملی نفت ارائه کند. پس از آن در اواسط تیرماه همان سال پیرو اعلام قیمت‌های پیشنهادی از سوی توتال، مدیرعامل شرکت ملی نفت ایران خواستار کاهش هزینه‌های توتال در پروژه پارس ال.ان.جی شد و یادآوری کرد که به دلیل این که برآوردهای هزینه‌ای توتال بسیار بالا بوده است، ما از آنها خواسته‌ایم در مدت زمان مناسبی طرح پیشنهادی خود را مورد ارزیابی مجدد قرار
دهند.
در مرداد ماه سال ۸۶ سید کاظم وزیری‌هامانه، وزیر وقت نفت از کنار گذاشته شدن توتال از فاز ۱۱پارس جنوبی خبر داد و گفت: «متاسفانه این شرکت برای توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی FID مناسبی ارائه نکرده و به‌رغم تعدیلی که در قیمت‌های خود کرده‌اند، عدد مطلوب ما را محقق نکرد‌ه‌اند. آنان مدعی هستند که قیمت‌های بین‌المللی در تجهیزات نفت به شدت بالا رفته و کمتر از ارقام داده شده، میسر نیست. حال اگر با آنها به نتیجه نرسیم، باید راه دیگری پیدا کنیم. بنابراین آنچه مسلم است به نظر من آنها نمی‌توانند یا نمی‌خواهند کمتر از این اعداد، کار کنند؛ ما نیز بررسی می‌کنیم. از سوی دیگر جایگزینی آنها به نوعی شکل گرفته زیرا توسعه پارس شمالی، گلشن و فردوسی برای تولید LNG در نظر گرفته شده است که با عملیاتی شدن آنها، اگر با توتال نیز به توافق نرسیم، مشکلی پیش نخواهد آمد.»
یک ماه بعد در شهریور سال 1386 معاون شرکت توتال از ادامه مذاکرات برای سرمایه‌گذاری در ایران خبر داد و اعلام کرد که به مذاکرات خود برای ساخت ترمینال تولید و انتقال ال.ان.جی در منطقه پارس جنوبی ایران ادامه خواهد داد و بیان کرد: «من نمی‌توانم شرایط ژئوپلیتیک به وجود آمده در روابط ایران و فرانسه را توجیه و تفسیر کنم، ولی شرایط موجود بر پروژه ال.ان.جی توتال در ایران تاثیر منفی خواهد گذاشت. به‌رغم وضع کنونی، ما به مذاکرات خود با ایران ادامه خواهیم داد. ما ابتدا منافع اقتصادی خود را در ایران مورد توجه قرار می‌دهیم و در مرحله بعدی مشکلات سیاسی را مدنظر قرار خواهیم داد.»
باوجود این دوباره در مهر ماه ۸۶، غلام‌حسین نوذری که در آن زمان سرپرست وزارت نفت بود، تاکید کرد که ایران بدون توتال نیز می‌تواند پروژه پارس ال‌ان‌جی را پیش ببرد و اظهار داشت: «من خطاب به رییس‌جمهور فرانسه می‌گویم انعقاد این قرارداد حامل این پیام است که اگر در قرارداد پروژه پارس ال‌ان‌جی با شرکت توتال فرانسه نهایی نشود، ایران خود می‌تواند این پروژه را پیش ببرد.» در آبان همان سال ایران در واکنش به تعلل شرکت‌های غربی در امضای قراردادهای توسعه میدان گازی پارس جنوبی به دلیل افزایش هزینه‌ها اعلام کرد که حاضر است نگرانی‌های این شرکت‌ها را در این مورد برطرف کند. به‌گونه‌ای که علی وکیلی، مدیر عامل شرکت نفت و گاز پارس با بیان این‌که نگرانی شرکت‌ها از افزایش هزینه‌های ساخت‌وساز و کاهش ارزش دلار منطقی بوده، اظهار داشت: «ما حاضریم در جریان مذاکرات به این نگرانی‌ها توجه داشته باشیم، البته مشروط به آن که تقاضاهای غیر منطقی در این زمینه مطرح نشود، تصریح کرد که این پیشنهاد هر گونه بهانه اقتصادی را برای شرکت‌های غربی در مورد تعلل برای حضور در ایران از میان می‌برد.»
با بی‌نتیجه بودن تمدیدهای زمانی سرانجام سیف الله جشن ساز، مدیر عامل شرکت ملی نفت ایران آخرین مهلت ارائه شده برای تصمیم گیری نهایی شرکت توتال در فاز 11 پارس جنوبی و شرکت‌های شل و رپسول در فازهای 13 و 14 پارس جنوبی را فروردین ماه 1387 اعلام کرد که البته این تاریخ با 2 ماه اضافه‌تر از سوی علی‌وکیلی، مدیر عامل شرکت نفت و گاز پارس و غلام حسین نوذری، وزیر نفت خرداد ماه همان سال اعلام شد. همچنین به گزارش ایسنا، نصرت‌اله سیفی، مدیر عامل وقت شرکت ملی صادرات گاز ایران در روزهای پایانی اردیبهشت 1387 از تغییر‌جانمایی فازهای11 و13 برای اجرای پروژه‌های ال.ان.جی خبر داد و تشریح کرد که هنگام تنظیم و امضای تفاهم‌نامه پروژه پرشین ال.ان.جی قرار شد فازهای 13و 14 به عنوان بالا دست و تامین‌کننده خوراک آن باشند، زیرا پرشین ال‌ان‌جی پروژه خیلی بزرگی است که اگر موقع اجرا خوراک نداشته باشد، ضرر بزرگی به همراه خواهد داشت.
او با اشاره به مشکل تعویق در اجرای بلوک‌های مرزی پارس‌جنوبی خاطرنشان کرد که ابتدا با پیمانکاران این دو فاز (شل و رپسول) مذاکره شد تا پیش از تصمیم‌گیری نهایی برای سرمایه‌گذاری (FID) پرشین ال.ان.جی، عملیات اجرایی بالا دستی فازها آغاز شود که آنها به دلیل مسائل فنی و حقوقی امکان انجام این کار را پیدا نکردند، بنابراین در مرحله بعد قرار شد به جای فاز ۱۳ که مرزی است و باید هر چه سریع‌تر اجرایی شود، فاز دیگری کاندیدای تامین خوراک پرشین ال‌ان‌جی شود که مقبول دو طرف بود. در این بین به نظر می‌رسد که همچنان مهلت‌خواهی و مهلت‌دهی در این پروژه‌ها همانند سابق ادامه خواهد یافت و این شرکت‌ها همچنان می‌تواند به تاخیرهای خود جهت توسعه فازهای پارس جنوبی ادامه دهند. در مقابل این موضوع روز گذشته مدیر سرمایه‌گذاری و امور مجامع و مشارکت‌های شرکت ملی صادرات گاز ایران اعلام کرد که سه شرکت اروپایی علاقمندی خود را برای مشارکت در پروژه ایران ال ان جی اعلام نموده‌اند.
به گزارش روابط عمومی شرکت ملی صادرات گاز ایران، سید محسن قمصری در این‌باره افزود: «با توجه به استقبال شرکت‌های خارجی برای سرمایه‌گذاری در پروژه ایران ال‌ان‌جی، این مدیریت در حال بررسی و مذاکره با شرکت‌های متقاضی است.» وی حضور شرکت‌های متقاضی در این پروژه را دلیلی بر ثبات سیاست‌های نفتی ایران و اعتماد مشتریان و متقاضیان به ایران به عنوان کشوری مطمئن در تامین انرژی نفت و گاز دانست. تمایل شرکت‌های اروپایی برای سرمایه‌گذاری در پروژه ایران ال ان جی در حالی اعلام می‌شود که افزایش فشارهای آمریکا به شرکت‌های خارجی حاضر در ایران سبب تاخیر در اجرای توسعه فازهای مختلف پارس جنوبی تا امروز شده است.
ارسال نظر