خطر سبد حمایتی برای فولاد
تولیدکنندگان، از اقدام دولت برای کاهش یا تثبیت قیمتها به عنوان سیاست خیرخواهانهای یاد میکنند که زیان به بار میآورد. انجمن تولیدکنندگان فولاد در این باره به خبرنگاران گفته بود: دولت با فشاری که به فولادسازان بزرگ و تحت امر خود وارد میسازد، عملا بخشخصوصی را نیز از میدان تولید به در میکند و نفعی به مصرفکننده نمیرساند.
احمد بختیار
تولیدکنندگان، از اقدام دولت برای کاهش یا تثبیت قیمتها به عنوان سیاست خیرخواهانهای یاد میکنند که زیان به بار میآورد. انجمن تولیدکنندگان فولاد در این باره به خبرنگاران گفته بود: دولت با فشاری که به فولادسازان بزرگ و تحت امر خود وارد میسازد، عملا بخشخصوصی را نیز از میدان تولید به در میکند و نفعی به مصرفکننده نمیرساند. اگرچه دولتمردان معتقدند کاهش یا تثبیت قیمت حتی با ضرردهی اشکالی ندارد، اما این حرکت برای بخشخصوصی توجیهپذیر نیست و قابلیت اجرایی ندارد. هرچند بخشی از سهام دولتیها هم در بورس اوراق عرضه شده و آنان نیز باید پاسخگوی سهامداران باشند.
شعار محوری چنین تصمیمهایی بر حمایت از مصرفکننده استوار است، اما واقعا ارزانفروشی به نفع این قشر بوده است؟ واسطههای بازار آهن اکنون روزهای خوشی را سپری میکنند و البته به امید آیندهای درخشانتر نشستهاند. چراکه عرضه کالای ارزان (۳۰۰ تا ۴۰۰ تومان در هر کیلو) در بورس کالا بهترین موقعیت را نصیب آنها خواهد ساخت.
تصور اینکه مصرفکننده عادی از همین قیمتها بهره ببرد، بیشتر به سرابی میماند که دستیافتنی نیست. حال دولت معتقد است، همچنان باید سیاست خیرخواهانه را با قوت بیشتری ادامه دهد. چند ماهی است دلالان در گوش بازار میخوانند که سیستم قیمتگذاری دولتی بهترین شرایط برای مصرفکننده (!) خواهد بود. این زمزمه به مفهوم برگشت به نظام قیمتگذاری و افتادن فولاد به سبد حمایتی است. سبدی که سیمان درون آن افتاده و توان بیرون آمدن از آن را ندارد. سیمان نیز با فرضیه حمایت از مصرفکننده، تحت نظام قیمتگذاری وا مانده است. حمایت از مصرفکننده اما در بازار مفهوم دیگری یافته است. چراکه با افزایش ۴ برابری قیمت، بین ۸هزار تا ۱۰هزار تومان (برای هر پاکت) در اختیار مصرفکننده قرار میگیرد.
این بار فولاد را به سندروم سیمان مبتلا نکنیم. نه به نفع تولید و نه به نفع مصرفکننده است. تنها دلالان منفعت میبرند و بس. مسوولان در روزهای اخیر اعلام کردهاند که تورم جهانی به تبع افزایش بهای انرژی، همهگیر شده و مختص ایران نیست. رشد ۶۰ تا ۶۵درصدی نهادههای تولید چنین عواقبی را در پی آورده است. اگر تولیدکننده نتواند از پس هزینههای امروزی درآید، در آینده نزدیک دستیابی به رشد تولید و تعدیل قیمتها عملی نخواهد بود. فولاد را به سرنوشت سیمان نیندازیم. این تولیدکنندگان باید پاسخگوی سهامداران خود نیز باشند.
ارسال نظر