گروه بین‌الملل- یکی از الزامات اولیه هر استقلالی ثبات اقتصادی و برخوردار بودن از یک اقتصاد قابل قبول است. مساله‌ای که در جریان استقلال کوزوو به چشم نمی‌آید. به گزارش رویترز نزدیک به ۴۵درصد از جمعیت ۲میلیون نفری کوزوو زیر خط فقر زندگی می‌کنند و با درآمدی در حدود ۵/۱یورو در روز زندگی می‌کنند. میانگین درآمد ماهانه نیز ۲۲۰یورو است که یکی از پایین‌ترین درآمدها در سطح اروپا به حساب می‌آید. وضعیت اشتغال در این کشور بسیار نگران‌کننده است. ۵۰درصد از نیروی کار کوزوو در مشاغل دولتی فعال هستند. با این وجود این کشور از نرخ بیکاری ۴۰درصدی رنج می‌برد. بنابر گزارش رویترز ۷۵هزار کارمند بازنشسته و ۲۵هزار معلم شاغل از وضعیت حقوق دریافتی خود رضایت ندارند.

زیرساخت‌های اقتصادی این کشور از قبیل راه‌ها و خطوط آهن تقریبا همگی مربوط به دوران یوگسلاوی هستند. سال‌ها جنگ داخلی و پس از آن تحت قیمومیت سازمان ملل بودن فرصت توسعه زیرساخت‌های اقتصادی را از کوزوو سلب کرده است. نهادهای بین‌المللی از جمله صندوق بین‌المللی پول و بانک‌ جهانی تاکنون ۲۲میلیارد دلار در کوزوو سرمایه‌گذاری کرده‌اند. این سرمایه‌گذاری صرف سامان دادن به نظام دولتی و شبکه مخابراتی و اطلاعاتی شده است. پیش‌بینی می‌شود فرآیند دستیابی کوزوو به یک زیر ساخت مطلوب اقتصادی تا سال ۲۰۱۵ به طول انجامد. بیکاری گسترده اکنون نگرانی مقامات اروپایی را از آغاز موج مهاجرت جوانان کوزوویی به کشورهای عضو اتحادیه اروپا برانگیخته است.

از نظر تولید ناخالص داخلی نیز کوزوو چندان آمار دلگرم‌کننده‌ای ندارد.

تولید ناخالص داخلی این منطقه در سال ۲۰۰۷ اندکی بیش از ۴میلیارد دلار بوده است. این یعنی تولید ناخالص داخلی کوزوو تقریبا یک‌دهم بلغارستان است. کوزوو به طور میانگین سالانه ۵/۱میلیارد یورو واردات و تنها ۱۵۰میلیون یورو صادرات دارد.

نهاد دولت بزرگ‌ترین کارفرما در کوزوو است و کسب و کارهای بخش‌خصوصی اکثرا مشاغل کوچک را تشکیل می‌دهند.

حدود ۳۵۰هزار شهروند کوزوو در کشورهای غربی و ایالات متحده کار می‌کنند. زندگی مردم در داخل کوزوو به شدت به پولی که این افراد برای خانواده‌های خود می‌فرستند، وابسته است.

مجموع پولی که این کارگران می‌فرستند، به ۴۵۰میلیون یورو در سال می‌رسد. به عقیده تحلیل‌گران تنها شانس کوزوو افزایش سرمایه‌های خارجی در این کشور است. تنها نیروگاه برق کشور کوزوو روزانه ۸۰۰ مگاوات برق تولید می‌کند؛ اما نیاز این کشور هزار مگاوات است. با این وجود دولت به دلیل نبود منابع مالی برای پرداخت یارانه برق نمی‌تواند کسری ۲۰۰ مگاواتی خود را جبران کند و برق در این کشور سهمیه‌بندی است. با این اوصاف تنها راه ادامه حیات کوزوو در شرایط کنونی تداوم اعانه‌های بین‌المللی است.