سوال روز اهالی فرهنگ‌وهنر از رییس جمهور:
تغییر وزیر یا تغییر رویکرد؟
نخستین لیست کابینه پیشنهادی محمود احمدی‌نژاد پس از انتخابات ریاست‌جمهوری ۸۴، شگفتی کم نداشت، اما حضور صفارهرندی، از اهالی رسانه و دبیر تحریریه روزنامه کیهان نیز به اندازه کافی خبرساز شد.
بهروز صمدبیگی
نخستین لیست کابینه پیشنهادی محمود احمدی‌نژاد پس از انتخابات ریاست‌جمهوری ۸۴، شگفتی کم نداشت، اما حضور صفارهرندی، از اهالی رسانه و دبیر تحریریه روزنامه کیهان نیز به اندازه کافی خبرساز شد. تا پیش از این تقریبا همه مطمئن شده بودند که جواد شمقدری، سازنده فیلم تبلیغاتی رییس‌جمهور یا مهدی‌کلهر، نماینده او در مناظره تلویزیونی عهده دار سکان خطیر کشتی فرهنگ و هنر خواهند شد. اما قرعه به نام صفار هرندی افتاد و تا بهمن ۱۳۸۷، هیچ گاه رییس‌جمهور زبان به انتقاد از او نگشود و برخلاف سایر وزرای کابینه، حتی شایعه برکناری اش هم شنیده نشد. با این حال شمقدری، به عنوان مشاور رییس‌جمهور همواره در صف اول منتقدان وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی‌بود و حتی یکبار اعلام کرد که احمدی‌نژاد، صفار را تحمل می‌کند. واضح ترین صحنه تقابل هم آن جا بود که وزیر ارشاد در جشنواره فیلم فجر می‌خواست فیلم درباره الی را به دلیل حضور گلشیفته فراهانی از لیست فیلم‌های شرکت‌کننده خارج کند، اما رییس‌جمهور به درخواست شمقدری دستور به حضور این فیلم داد. پس از آن وقتی از برنامه زنده تلویزیونی شیکه یک، احمدی‌نژاد علنا زبان به انتقاد از متولیان فرهنگی کشور گشود، خیلی‌ها دیگر صفار را در جمع یاران کابینه نمی‌دیدند. این چنین هم شد و حالا باید منتظر معرفی وزیر جدیدی برای تصدی پست حساس و پرتلاطم فرهنگ و هنر کشور باشیم. مسلما مرور کارنامه ۴ساله وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی‌در یک صفحه و دو صفحه میسر نیست، اما لااقل در این برهه می‌توان نگاهی به موضع‌گیری‌های این وزیر صریح‌اللهجه انداخت و به تحلیل آینده‌ای پرداخت که تصمیم رییس‌جمهور رقم خواهد زد. وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی آینده چه اندازه با صفارهرندی همسو خواهد بود؟ آیا اساسا سیاست‌های فرهنگی ۴سال گذشته مورد تایید رییس‌جمهور بوده یا این که باید شاهد حضور فردی مثل مهدی کلهر با دیدگاه‌های جنجالی باشیم؟
دوره ۴ ساله وزارت صفار هرندی مطمئنا بدون ایراد نبوده، اما ریتم یکنواختی داشت و لااقل متولیان این وزارتخانه آن چه را که به عنوان سیاست خود اعلام می‌کردند، با پافشاری ادامه می‌دادند. به عقیده خیلی از اهالی فرهنگ و هنر، این روشن بودن موضع به نوبه خود یک حسن است. شاید از این رو است که عده‌ای با نگرانی چشم به آینده دوخته‌اند، آینده‌ای که شاید حسرت حضور صفار هرندی را بخورند.
ارسال نظر