تجســــمی
صدها تابلوی قهوه‌خانه‌ای از احمد خلیلی
ایسنا - «شعر گفته‌ام، اما شاعر نیستم. مجسمه ساخته‌ام، اما مجسمه‌ساز نیستم. کاریکاتور کشیده‌ام، اما کاریکاتوریست نبوده‌ام. مطلب و مقاله بسیار نوشته‌ام، اما نویسنده نیستم. با حروف و کلمات اشکال و خطوط بدیعی خلق کرده‌ام، با این حال تایپوگرافیست هم نیستم. آثار بسیار دقیق و زیبا از نقاشی قاجاریه مو به مو کپی کرده‌ام، اما نقاش قاجاری نیستم. ده‌ها تابلوی رنگ و روغن به سبک و سیاق سورئال کشیده‌ام بی‌آنکه شناختی از آن مکتب داشته باشم. از ذهنیات رویاها و خواب‌های خودم نقاشی کرده‌ام، بی‌آنکه سورئالیسم باشم... این همه را گفتم و نوشتم تا تو بدانی صدها تابلوی قهوه‌خانه‌ای کار کردم بی‌آنکه نقاش قهوه‌خانه‌ای باشم!» اینها یادداشت‌هایی بود که «احمد خلیلی» شهریورماه ۱۳۸۶ و یک سال قبل از چشم‌فرو بستن از این دنیا درباره هنرپردازی‌های خود گفته بود. روز یکشنبه ۲۱ تیرماه ۸۸ در اولین سالروز درگذشت یکی از آخرین بازماندگان نقاشان قهوه‌خانه‌ای هنرمندان و خانواده او یاد «احمد خلیلی» را گرامی داشتند. در این مراسم یادبود که در تالار ناصری خانه هنرمندان برپا شده بود، «منصور وفایی» - یکی از نقاشان قهوه‌خانه‌ای و از دوستان زنده‌یاد «احمد خلیلی» ـ با ارزیابی تاریخ و جایگاه نقاشی قهوه‌خانه‌ای، بیان کرد: نقاشی قهوه‌خانه‌ای زمانی به وجود آمد که نقالان در قهوه‌خانه‌ها داستان‌هایی را می‌گفتند و نقاشانی این داستان‌ها را روی دیوار به تصویر می‌کشیدند. او ادامه داد: این نقاشی‌ها به آداب، رسوم و سنن ایرانیان، موضوعات مذهبی و موضوعاتی حماسی از تاریخ ایران می‌پرداخت.
ارسال نظر