علی آذرنوش
گاهی وقت‌ها که در خیابان راه می‌روی و پس از مسافتی یا به دلیل فعالیت‌های سنگین روزانه احساس می‌کنید دهنتان خشک شده میل به خوردن یک لیوان آب‌میوه شما را سرحال می‌کند.

به خوردن ساندیس هم علاقه‌ای ندارید چون آن را تجربه کرده‌اید و مزه مصنوعی بودن برخی از آنها هنوز زیر زبانتان هست. دنبال مغازه آب‌میوه‌فروشی می‌گردید. پیدا می‌کنید و به لیست آب میوه‌های موجود و قیمت های آن نگاه می‌کنید. به هر حال، یکی را انتخاب می‌کنید اول پول آن را می‌پردازید تا با خیالی راحت لیوان آب‌میوه را نوش‌جان کنید چون اگر بعد بپردازید ممکن است چندان به دلتان نچسبد.
اولین سوالی که در مواجهه با آب‌میوه‌فروشی‌ها پیش می‌آید میزان بهداشتی بودن روند آب‌میوه‌گیری است و اینکه کارگران فعال در این مغازه‌ها تا چه اندازه به تمیزی و بهداشتی کردن میوه‌ها اهمیت می‌دهند. کیفیت میوه‌ها نیز مهم است و اینکه از میوه‌های معیوب و ناسالم در این جریان استفاده نشود. متاسفانه شنیده می‌شود میوه‌های بی‌کیفیت و خراب در برخی از میوه‌فروشی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
مکلف شدن همه آب‌میوه‌فروشی‌ها به چنین اموری نیازمند توجه بیش از پیش وزارت بهداشت است تا مردم با خوردن آنها دچار مشکلات سلامت نشوند. نظارت‌ها اگر هست باید بسیار دقیق‌تر و غافلگیرانه صورت گیرد. پایین بودن نظارت‌های لازم و به تبع آن به خطر افتادن سلامتی شهروندان، علاوه‌بر ایجاد مشکلاتی برای آنها، دولت را نیز متحمل خسارت‌هایی ناشی از پرداخت هزینه‌های درمانی می‌کند.
وضعیت برخی آب‌میوه‌فروشی‌های دوره‌گرد نیز که معلوم است. برخی از آنها مسائل بهداشتی را بسیار کم رعایت می‌کنند و شهروندان باید توجه داشته باشند در هر آب‌میوه‌فروشی که در خیابان‌ها فعالیت می‌کنند، آب‌میوه نخورند. البته ما قصد نداریم گرایش مردم به این افراد را منفی کنیم و درواقع نان آنها را آجر کنیم، ا ما واقعیت این است که آنها باید به مسائل بهداشتی اهمیت دهند و درواقع فعالیتی با کیفیت داشته باشند تا هم مشتری‌های بیشتری داشته باشند و هم اینکه مشکلی برای کسی پیش نیاید تا بعدها خود آنها گرفتار مشکلاتی شوند.