بخش خصوصی هم چشم به دست دولت دارد

طهماسب صلح‌جو

سینما نرفتن این روزهای مردم و این افت‌‌وخیز اخیر، به اوج گرفتن مشکلات اقتصادی میان مردم و بی‌حوصلگی این روزهای آنها باز می‌گردد. اگر با دقت به این اجتماع نگاه کنید جامعه‌ای را می‌بینید که دچار یک «افسردگی روانی» شده است و مردم این اجتماع نیز به نوعی افسرده هستند. شما فقط به آمار سینماها اشاره می‌کنید شاید اگر سری هم به اماکن تفریحی دیگر بزنید، آمار مراجعه کننده به آنها نیز پایین آمده باشد. در نهایت می‌توان گفت مشابه این شرایط در سال‌های جنگ نیز وجود داشت و مردم علاقه‌ای به رفتن به سینما از خود نشان نمی‌دادند. در هر حال این اتفاق ریشه تاریخی دارد و اگر حوصله و روحیه مردم از روزمرگی و گرفتاری‌های رایج خلاص شود این روند جهت عکس به خود می‌گیرد.

اما در رابطه با اینکه سینما بهتر است به‌طور کامل به بخش خصوصی سپرده شود یا در دست دولت باشد می‌گویم بهترین انتخاب این است که سینما در دست بخش خصوصی باشد اما این اتفاق در سینمای معاصر ما در حال حاضر محال است چون حتی سکان‌داران تولید فیلم‌هایی را که با نام تهیه‌کنندگان خصوصی می‌شناسیم چشم به دستان دولت دارند و اگر امکانات و وام‌های دولتی نباشد، همین تهیه‌کنندگان قادر به ساخت فیلم‌های دلخواهشان نیستند. ما در این مدت بارها و بارها شاهد این قضیه بودیم که فارابی و ارشاد بارها وام‌هایی را که تهیه‌کنندگان خصوصی از آنها گرفته‌اند و قدرت بازدهی آن را نداشتند به آنها بخشیده‌اند و خودشان پول بانک‌ها را پرداخته‌اند.

به این نکته توجه کنید که ما اصلا به جز یک تهیه‌کننده به‌خصوص در سینما که خودش به کارگردانی و تهیه فیلم‌هایش با هزینه شخصی خود می‌پردازد، شخص دیگری را در سینمای خصوصی نداریم. بخش خصوصی و وارد شدن در آن یک تعریف خاص دارد و آن هم این است که یک شخص سرمایه‌ای را وارد بازار سرمایه‌گذاری کند و از بخش دیگری هم کمک دریافت نکند. شخصی که با حمایت دولت به تاسیس یک کارخانه بپردازد قطعا یک تولیدکننده بخش خصوصی نیست. در نهایت تهیه‌کنندگان فعلی هم جزو بخش خصوصی محسوب نمی‌شوند و اگر همین حمایت‌های دولتی نباشد وجود نخواهند داشت.

منتقد سینما