گپ و گفت - گفت‌وگو با منیژه حکمت، کارگردان فیلم سه زن
جامعه تلختر شده، نیاز به امید داریم!
گرچه به نظر می‌رسد شما فیلمسازی با دغدغه‌های اجتماعی هستید، اما در کنار اشاره به مسائل اجتماعی گویا روایت تاریخ هم برایتان مهم است. مخصوصا تحول‌های ۳۰ سال اخیر در عرصه‌های اجتماعی.
مردم ایران حافظه تاریخی ندارند و زود همه چیز را فراموش می‌کنند. این معضلی است که باعث می‌شود در دایره اشتباه ها و نقص‌هایمان گرفتار شویم و از گذشته عبرت نگیریم. در دو فیلمی که ساخته‌ام به نوعی به مخاطب تلنگر می‌زنم که کاوشی در گذشته داشته باشد و آن را با همه افت و خیزهایش مرور کند. در فیلم‌هایم حتی در «لالایی» تاریخ را مرور می‌کنم تا مخاطب را یاد این نقطه ضعف بیندازم.
پگاه (پگاه آهنگرانی) نماد نسل جوان است. به نظر می‌رسد فیلمساز با او بیشتر همراهی دارد و فیلم را با او شروع و تمام می‌کند. در پایان پگاه به شهر برمی‌گردد. به آینده این نسل امیدوارید؟
نسل جوان پویا و بااستعداد است و اگر اشکالی در آنها هست، به خاطر اشتباه نسل من است. در همه جوامع بین نسل‌ها فاصله است، اما در جامعه ما این فاصله به دره‌ای عمیق تبدیل شده و نگران‌کننده است. من نگاه نسل قبل را به جوانان قبول ندارم و آنها را مجرم و متهم نمی‌دانم. اگر قصوری هست متوجه ما است. نباید برای این نسل جستجوگر نسخه بپیچیم و باید اجازه دهیم راهش را پیدا کند.
چرا برای نقش‌های کوتاه هم بازیگر حرفه‌ای آوردید؟
من به گیشه اعتقاد دارم. عمرم را برای ساخت یک فیلم می‌گذارم و اگر فیلم را کسی نبیند لذتی از فیلمسازی نصیبم نمی‌شود. مردم دوست دارند در سینما بازیگر حرفه‌ای ببینند. در کنار این عوامل کار با بازیگر حرفه‌ای خیال کارگردان را بابت نقش راحت می‌کند. من برای مردم فیلم می‌سازم نه برای کمدم. از هر ابزاری که ارتباطم با مخاطب را قویتر کند استفاده می‌کنم.
امید در «سه زن» پررنگتر از «زندان زنان» است. در این فاصله امیدوارتر شده‌اید؟
جامعه تلختر شده و ما نیازمند امیدواری هستیم. احساس می‌کنم باید به جامعه امید داد.
کوتاه شده از مهر
ارسال نظر