تعریف نمایش تک‌نفره (مونودرام)

نگاه سوم- نمایش تک‌نفره (مونودرام) به دلیل محدودیت‌هایش یکی از دشوارترین شکل‌های نمایشی است. دشوار از آن رو که امکانات بیانی محدودی دارد. با کوچک‌ترین لغزش در اجرا، تمامی جذابیت‌های نمایش از دست رفته و نمایش به ورطه بازگویی خاطره، گله‌گذاری، شعارزدگی، کسالت و... می‌افتد.

اما در عین حال نمایش

تک نفره یکی از جذاب‌ترین شکل‌های نمایش نیز هست. چرا که به دلیل همان محدودیت‌ها راه را برای ایجاد خلاقیت، فرم‌های جدید روایتی و استفاده متنوع از بدن می‌گشاید. شاید بتوان گفت اگر نمایش تک‌نفره با قدرت اجرا شود به لحاظ جذابیت حتی از یک نمایش حماسی پرزرق و برق هم پیش بیفتد. یکی از مهم‌ترین مشکلات هر مونودرامی حفظ جذابیت است؛ چرا که این گونه نمایش همواره با این خطر روبه‌رو است که اسیر تکرار شود، یا به دلیل عدم کشمکش بیرونی میان دو یا چند شخصیت، خط داستانی فاقد جذابیت باشد، یا آن که اجرا به شکل خطا به درآمده و تماشاگر را با خود نکشاند. به همین دلیل در نمایش‌های تک‌نفره عناصر دیگری مورد استفاده قرارمی‌گیرد تا خلاء شخصیت‌های دیگر روی صحنه احساس نشود. اما متاسفانه این ویژگی‌ها دشواری‌های خاصی به همراه دارند، تا جایی که کارگردان‌ها و بازیگران کمتر به سراغ نمایش‌های تک نفره می‌روند. اجرای این سبک نمایش ریسک بزرگی برای کارگران است و در آن سو برای بازیگر نیز به دلیل تمرکزی که بر بازی آنها وجود دارد، بسیاری از خطاها و اشتباهات بیش از هر شکل دیگری به چشم می‌آید و به همین دلیل بازیگری نمایش‌های تک‌نفره یکی از دشوارترین آزمون های دوره بازیگری در طول دوران کاریش به شمار می‌آید.