این نوشته به منزله دفاع از عملکرد سازمان تامین‌اجتماعی نیست. چرا که عملکرد این نهاد بزرگ اجتماعی به مانند تمامی سازمان‌های دیگر جای بسی انتقاد دارد. با این حال نمی‌توان ویژگی‌های ساختار آن را به ویژه در سطح شورای‌عالی که بالاترین رکن آن به شمار می‌آید، نادیده گرفت. ساختار سازمان تامین‌اجتماعی به مانند نهاد‌های مشابه خود در سایر کشور‌ها متاثر از حضور نمایندگان دولت، نمایندگان گروه کارگری و نمایندگان گروه کارفرمایی به عنوان سه ضلع شراکت اجتماعی است. از آنجا که نمایندگان گروه‌های یاد شده به ویژه کارگران و کارفرمایان تنها از طریق تشکل‌های خود در آن حضور می‌یابند، این ساختار بیش از هر ساخت و بافت دیگری مورد توجه علاقه‌مندان به فرآیند تشکل‌گرایی و فراز و نشیب‌های آن است. حال اگر ماهیت و کارکرد نهاد‌های بیمه‌گر اجتماعی به عنوان حامیان عرصه تولید و تاثیر آن بر مناسبات اجتماعی به ویژه در حوزه پوشش‌های اجتماعی و اقتصادی در نظر گرفته شود، اهمیت، جایگاه و کارکرد تشکل‌های مرتبط با این نهاد بیمه‌گر اجتماعی بیشتر نمایان می‌شود. هرچند که اکثریت نمایندگان مجلس شورای اسلامی در هفته گذشته به طرح ادغام وزارتخانه‌های رفاه و تامین‌اجتماعی و بهداشت، درمان و آموزش پزشکی رای منفی دادند، اما با توجه به شنیده‌ها و همچنین برخی پیگیری‌های اخیر درخصوص تفکیک بخش‌های مختلف سازمان تامین‌اجتماعی، نگرانی بیمه‌شدگان و کارفرمایان درباره سرنوشت بزرگ‌ترین صندوق بیمه‌ای اجتماعی بخش خصوصی ایران دوچندان شده است. تشکل‌های کارگری و کارفرمایی در گذشته و به روش‌های مختلف، مخالفت خود را با اجرای طرح یاد شده عنوان کرده‌اند، اما بی‌گمان تداوم مخالفت‌ها، پیشگیری مناسب‌تر و کارآمد‌تر از درمان‌های مبهم آینده خواهد بود.

گروه تشکل ها