۵۵ مدرسه پایتخت در سال ۱۲۹۸

در سال ۱۲۹۸ش؛ یعنی دقیقا یک سال بعد از پایان جنگ اول جهانی، حدود پنجاه‌وپنج مدرسه در پایتخت ایران دایر بود که متشکل از تقریبا شش هزار دانش‌آموز اعم از دختر و پسر (که البته اکثریت با جنس مذکر) و در حدود چهارصد معلم بوده است. در بسیاری از شهرهای دیگر ایران نیز نهادهای آموزشی نوین در همان مقطع، وجود داشته و مشغول فعالیت بودند. زنجان با چهارصدوسی‌وسه دانش‌آموز؛ سمنان با دویست و نود نفر محصل؛ اصفهان با بیش از هزار نفر متعلم؛ قزوین با ششصد و همچنین یزد با بیش از دویست و پنجاه نفر دانش‌آموز و. . .

در سال 1298ش؛ یعنی دقیقا یک سال بعد از پایان جنگ اول جهانی، حدود پنجاه‌وپنج مدرسه در پایتخت ایران دایر بود که متشکل از تقریبا شش هزار دانش‌آموز اعم از دختر و پسر (که البته اکثریت با جنس مذکر) و در حدود چهارصد معلم بوده است.

در بسیاری از شهرهای دیگر ایران نیز نهادهای آموزشی نوین در همان مقطع، وجود داشته و مشغول فعالیت بودند. زنجان با چهارصدوسی‌وسه دانش‌آموز؛ سمنان با دویست و نود نفر محصل؛ اصفهان با بیش از هزار نفر متعلم؛ قزوین با ششصد و همچنین یزد با بیش از دویست و پنجاه نفر دانش‌آموز و... در ساختار نوپای آموزشِ ایران، حضوری پررنگ داشتند. شهرهای متوسط و نسبتا کوچکی همچون دامغان با پنجاه دانش‌آموز؛ شاهرود و بسطام با تقریبا صدوپنجاه نفر، کاشان با بیش از صد و هشتاد نفر؛ آمل با بیش از صد محصل؛ نیشابور با تقریبا صدوچهل نفر و... نیز مشغول فراگیری دانش نوین در مدارس جدید بودند. حتی شهرهایی که از نظر جغرافیایی در نواحی مرزی و حاشیه‌ای ایران قرار گرفته بوده‌اند، دارای مدرسه بودند: سیستان در جنوب شرق ایران زمین با سی نفر دانش‌آموز، کردستان در غرب با هفتاد نفر، بیرجند در شرق با دویست محصل و اردبیل هم در شمال غرب... با دویست نفر دانش‌آموز.

منبع: نشریه اصول تعلیمات

شماره۱، سال ۱۲۹۸ش، ص۳۲.