دولت باید از تولید کننده ها حمایت کند

آقای هدایتی، مختصری از سوابق شرکت پتونیا بگویید.

شرکت پتونیا در سال ۱۳۷۰ تاسیس شد. در آن زمان در زمینه سیستم ارتینگ و حفاظت صاعقه، متولی جدی وجود نداشت. این شرکت ابتدا جنبه تحقیقاتی داشت. من بیشتر در جنبه تحقیقاتی روی فعالیت شرکت کار می‌کردم و فضائی از آپارتمان مسکونی ام را به آزمایشگاه تبدیل کرده بودم و در همان فضا کار تحقیقاتی انجام می‌دادم. بعد از یک سال نخستین شرکت آسیایی و دهمین شرکت جهانی در سیستم های ارتینگ و جوش احتراقی راه اندازی کردیم و به مرور شرکت های مختلفی به این گروه اضافه شد.

اولین پروژه‌ها و قراردادها چه بود؟

در اولین کار، قرارداد پروژه ۵۰ هزار تومانی با بیمارستان خاتم الانبیاء بسته شد. این پروژه را در گاراژی در سر آسیاب مهرآباد با یک دریل ستونی آغاز کرده و با دستگاه‌های ابتدایی شروع به تولید کردیم. پس از چند سال به خاطر انفجار پودر جوش، تمام امکانات ما از بین رفت و در همان زمان به اطراف بومهن نقل مکان کردیم وکار خود را همچنان ادامه دادیم. در این کار مشکلات فراوانی داشتیم و پس از چندبار جابجایی در اطراف مردآباد کرج به فعالیت خود ادامه دادیم. در این کارگاه انواع مختلف سیستم حفاظت از صاعقه و جوش احتراق را تولید می‌کردیم.

کارخانه کجا تاسیس شد؟تولیداتش چه بود؟

کلنگ تاسیس کارخانه در زمینی به مساحت چهار هزار متر در عباس آباد زده شد و از آن زمان بود که فعالیت تولیدی ما به طور جدی آغاز شد. با توجه به اینکه پیش از تاسیس این کارخانه هیچ تجربه ای در ایران وجود نداشت، کارخانه ما برای اولین بار این محصولات را تولید کرد که محصولاتی انحصاری و متعلق به خودمان بود.

چه برنامه‌هایی برای آینده دارید؟آیا محصولات جدیدتری تولید خواهید کرد؟

در ماههای اخیر نیز بنای ساخت کارخانه تجهیزات ضدانفجار را گذاشتیم. در این راستا بحث ساخت ترانس‌های رکتیفایر را شروع کردیم و با توجه به کیفیت و دقت بالای تولید با حجم سفارش‌های زیادی مواجه شدیم. ما شدیدا بدنبال توسعه فضای تولیدی و افزایش حجم و تنوع تولیداتمان هستیم.

میانگین سنی پرسنل ما ۲۶ سال است که اکثرا فارغ‌التحصیلان دانشگاه‌های بزرگ هستند که ذهنیت کارآفرینی و تحقیقاتی دارند که این کار باعث شده حجم قراردادها هر سال افزوده شود. به همین دلیل این مجموعه باعث افتخار ماست.

به عنوان یک مخترع و صنعتگر مشکل اصلی صنعت کشور را چه می‌دانید؟

قرآن می‌فرماید وای بر ثروت اندوزان. وای بر کسانی که از این ثروت استفاده نمی کنند. ما باید جامعه خود را به سمت پیشرفت سوق بدهیم. ثروتمند بودن نعمتی است که خداوند آنرا به هر کسی عطا نمیکند. لذا بایستی برای تغییر دیدگاه جامعه بسترسازی شود و صنعتگران تقدیس گردند. صنعتگر اگر درامدی بدست آورد، آن را برای تولید و صنعت به کار می‌برد و باعث گردش مالی اقتصادی کشور می‌شود. بنابراین ما با دل و جان فعالیت خود را توسعه می‌دهیم و از طرف دیگر تلاش می‌کنیم تا حجم کار را زیاد کرده و به تنوع آن اضافه می‌کنیم.

ما باید پول داشته باشیم تا تولید کنیم. اگر دولت حمایت نمی کند دخالت بی جا هم نداشته باشد و چوب لای چرخ تولید کننده نگذارد. مسائلی مثل تأمین اجتماعی و مالیات‌های تکلیفی و اخیرا مالیات‌های پنج درصدی عوارض کمر تولید کننده‌ها را می‌شکند و توانی برای آنها نمی گذارد.

به گمان شما برای برون رفت از این وضعیت چه می‌توان کرد؟

برای حل بخش عظیمی از مشکلات توصیه می‌کنم تعدادی از افرادی که در هیأت وزیران فعالیت می‌کند خاک صنعت و کشاورزی کشور را خورده باشند و از میان افرادی انتخاب شوندکه در این زمینه تجربه داشته و به موفقیت‌های بزرگ رسیده اند. اگر بخواهیم به صنعت کشور با دید مثبت نگاه کنیم صنعتگران بزرگ و تولید کنندگان باید در رأس قرار بگیرند که بتوانند مشکلات تولیدکنندگان را از نزدیک لمس ودرک کرده و از تصمیمات تولیدی حمایت کنند.

باید به تولیدکنندگانی که سالهاست توان خود را در مقابله با ناملایمات سیستمی و تحریمی به اثبات رسانده اند، بهای ویژه ای داد و ترتیبی داد که همچنانکه ثابت کردند شایستگی استفاده از سرمایه را برای بهبود کار و اشتغالزائی دارند، از مزایای ویژه ای برخوردار گرد.

به نظر شما نقش دولت در توسعه صنعتی چه می تواند باشد؟

بنده اعتقاد دارم شرایط تحریمی و همت بالای خود صنعتگران ایرانیست که باعث شده صنعت تا اینجا رشد کند و نه شعارهای دولتی. اما همانطور که عرض کردم اگر دولت حقیقتا بدور از شعارزدگی بخواهد در بستر توسعه صنعتی اقدام مؤثری کند، با کمک افراد آگاه به صنعت و اقتصاد، بایستی بدنبال بسته های تشویقی و انگیزشی مختلف برای صنعتگران حقیقی باشد. و البته تاکید میکنم صنعتگران حقیقی نه هر مدعی که عموما فقط هدر دهنده و رانت خوار همان اندک کمک ها هستند.

علاوه بر آن بایستی محوریت بازار را از تجارت پول و ربای بانکی به سمت تولید پیش برد.

تا زمانی که ملاحظه میکنیم که بانکها که عامل اصلی سودازدگی و درماندگی صنعت هستند، اینگونه مالک بهترین نقاط تجاری هستند و یا هر روز بر تعدادشان اضافه می شود، کدام انگیزه ای سرمایه را از خرید وفروش پول، خارج میکند. کجای دنیا میتوان اینقدر تراکم بانک دید که در بهترین خیابانهای تهران دیده می شود.

شما نقش تشکل های صنعتی را چگونه می‌بینید؟

مشکل این است که مفهوم همکاری های اجتماعی در ایران به شدت تحت الشعاع نگرش فرهنگی ما، بسیار کمرنگ و بی خاصیت است و فرآیند اثربخشی آن هم مستلزم بسترسازی، تلاش نظام و سالها زحمت و تلاش و تشویق از دوران کودکی به همگرائی های اجتماعی ست. در کنار آن اگر به این تشکل ها بعنوان یک موجود مرموز و خطرناک نگریسته نشود و اجازه تصمیم گیری در تصمیم گیری های کلان صنعتی و اقتصادی داده شود، قطعا چشم انداز مناسب تری را در توسعه صنعتی ایجاد خواهند کرد.

شما تصور می‌کنید چطور می‌توان زمینه توسعه ی پایدار را فراهم کرد؟

بنده تصور می‌کنم که صنعتگران ما بایستی صنعت خود را به محیط های صنعتی دانش محور ارتقا بدهند. این یعنی اینکه نقش واحدهای تحقیق و توسعه، دانش فنی و تکنولوژی های جدید و کیفیت را خیلی پر رنگ و مهم ارزیابی کنیم. ضمن اینکه خیلی باید دقت کرد که نبایستی به هیچ وجه نقش منابع انسانی و آموزش مداوم پرسنل را فراموش کرد. چراکه حقیقتا مهمترین عامل موفقیت، اصلاح نگرش مدیران صنعتی به کارکنان خود و عشق و علاقه به آنان می باشد و من فکر میکنم مهمترین رمز موفقیت در این موضوع است.