حد مجاز نگهداری و شرط پذیرش ریسک
لیلا اکبرپور- براساس گزارش‌های قابل اتکا بیمه مرکزی ایران حد مجاز نگهداری شرکت‌های بیمه روندی افزایشی دارد به طوری که این ظرفیت در سال ۸۷ در مقایسه با سال ۸۶ از رشد ۲۱درصدی برخوردار است. رویکرد مثبت بیمه مرکزی ایران به افزایش ظرفیت قبولی ریسک در بازار بیمه کشورمان قابل تقدیر است، اما نباید فراموش کرد که نکته حائز اهمیت مطلب فوق می‌تواند این باشد که افزایش سقف نگهداری ریسک‌ها در بیمه‌های بازرگانی چه تاثیری در پذیرش ریسک از بازارهای خارجی دارد؟
نگاهی به تاریخ بیمه‌گری در دنیا نشان می‌دهد که پیشگامان بیمه بعد از اینکه با خسارات زیادی مواجه شدند، به این نتیجه رسیدند که به تنهایی نمی‌توانند پاسخگوی خسارات خود باشند و به دنبال چاره‌ای برای تقسیم و توزیع خطرات و خسارات خود برآمدند و در نهایت بیمه اتکایی در دنیا پدیدار شد.
قبولی حجم بالای ریسک‌ها در داخل شرکت‌ها و بالطبع در بازار داخل هرچند موجب رشد سودآوری و تقسیم سود قابل توجه به سهامداران می‌شود و از خروج بیشتر ارز جلوگیری می‌کند، اما به موازات آن در زمان جبران خسارات احتمالی حجم خسارات پرداختی توسط بیمه‌های مستقیم را افزایش می‌دهد.
تاریخ بیمه گری حکایت دارد، پس از آنکه شرکت‌های بیمه در دنیا عملیات بیمه‌گری را آغاز و خطرات بیمه‌گذاران را به خود منتقل کردند، زمانی طول نکشید که متوجه شدند با حجم بالایی از خطرات روبه‌رو شده‌اند که نگهداری آن حجم بالای ریسک نه به صلاح تک‌تک شرکت‌های بیمه و در نهایت نه به صلاح کشور است.
صادرات و واردات بیمه‌ای
کاهش واردات خدمات بیمه به کشور یکی از گام‌های مثبت بیمه مرکزی طی سال‌های اخیر است، اما برای صادرات بیمه‌ای چه راهکاری پیش رو داریم؟
در خصوص سهم اندک صادرات بیمه‌ای بارها مسوولان و دست‌اندرکاران صنعت بیمه عنوان کرده‌اند که نداشتن رتبه اعتبار شرکت‌های بیمه ایرانی شانس قبولی خطرات با ضریب خسارت قابل قبول از بازارهای خارجی را به شدت کاهش داده است و آمارها نشان می‌دهد که سهم واردات خدمات بسیار بیش از صادرات آن در ایران است.
فارغ از مسائل سیاسی و تحریم‌های در نظر گرفته شده علیه کشورمان بدون تردید لازمه رقابت بیمه‌گران در بیمه‌های اتکایی داشتن دانش تخصصی و ظرفیت نگهداری می‌تواند باشد.
قبولی اتکایی از خارج امری بسیار حساس و از نظر فنی پیچیده و نیازمند قدرت چانه‌زنی است، بیمه‌گر قبول‌کننده اتکایی باید اشراف کاملی به پرتفوی بیمه‌گر واگذارنده در کلیه رشته‌هایی که عملیات اتکایی، آن را قبول کند، داشته باشد. آیا بازار تعرفه‌ای است؟ آیا نرخ و شرایط واقعی توافقی است؟ و در صورت تعرفه‌ای بودن بازار آیا تعرفه مشورتی است؟
آیا صنعت بیمه کشور موردنظر سودآور است؟
در صورت سودآور بودن آیا این کسب سود از عملیات بیمه‌گری است یا از محل سرمایه‌گذاری‌ها؟
نحوه دریافت و پرداخت، عملیات قبولی اتکایی از خارج به چه صورت است؟
آیا مانده مثبت عملیات و صورت حساب‌ها در موعد مقرر پرداخت می‌شود؟
آیا بیمه گر قبول‌کننده درآمد حق بیمه خود را جمع‌آوری و در محل‌های مطمئن سرمایه‌گذاری می‌کند تا بتواند به تعهدات خود عمل کند؟
ارسال نظر