حمیدرضا آریان‌پور: در فاجعه‌آمیز بودن شرایط اقتصاد زیمبابوه همین بس که هنگام خواندن گزارش‌ها در مورد این کشور جنوب قاره سیاه، ارقام موجود چنان عجیب هستند که باورپذیر نمی‌نمایند. دولت این کشور چند روز پیش اعلام کرد که بانک‌ها در برابر هر ۱۷۵ کوادریلیون دلار زیمبابوه، ۵ دلار ایالات‌متحده پرداخت خواهند کرد تا پول ملی این کشور ظرف چند ماه به طور کامل از چرخه خارج شود. زیمبابوه که در سال ۲۰۰۸ ، تورم ۵۰۰ میلیارد درصدی را تجربه کرده بود، چند سال بود از ارزهای خارجی برای پیش بردن امور استفاده می‌کرد تا آنکه بی‌ارزش بودن دلار این کشور که عادی شده بود، حالا تنها رسمیت یافته باشد.

دلار زیمبابوه، بازمانده دلار رودزیا است که پس از استقلال این کشور از بریتانیا در سال ۱۹۸۰ معرفی شد. این ارز در آن مقطع ارزی قوی با نرخ برابری ۵۰/ ۱ دلار ایالات‌متحده بود؛ چراکه اقتصاد زیمبابوه در آن دوره یکی از نیرومندترین اقتصادهای قاره آفریقا بود، اما شادی مردم زیمبابوه از استقلال، تحت رهبری رابرت موگابه تبدیل به محنت اقتصادی و سیاسی شد. موگابه که قهرمان روزهای استقلال‌طلبی بود، پس از به قدرت رسیدن محبوب‌تر شد، اما راهی را رفت که بسیاری از سیاستمداران محبوب و قهرمان رفته‌اند. او که روز به روز بیشتر بر استبداد رای پافشاری می‌کرد، همزمان با سرکوب سیاسی مخالفان دست به اصلاحات ارزی‌ای زد که گرچه لازم، منطقی و عادلانه بودند، اما به بدترین شکل ممکن اجرا شدند.

مصادره زمین‌های کشاورزی سفیدپوستان به نفع دهقانان سیاه‌پوست با مدیریت نامناسب، فساد و خشونت شدید همراه شد تا پایان رونق تولید و صادرات محصولات کشاورزی، نخستین مرحله جدی آغاز بحران باشد. پس از آن، همزمان با ادامه افت اقتصادی، کوچک و کوچک‌تر شدن حلقه متفکران پیرامون رئیس‌جمهوری که دیگر محبوب نبود، رکوردهای معکوس تازه و تازه‌تری را برای زیمبابوه رقم زد. دولت ائتلافی قبلی که توانسته بود تورم را مهار و اقتصاد را رشد دهد، امیدی کوتاه‌مدت بود که با اعلام پیروزی دوباره موگابه در آخرین انتخابات ریاست‌جمهوری به باد رفت.