اولین کنفرانس اقتصاد ایران که دی‌ماه گذشته در سالن اجلاس سران برگزار شد با یک خروجی مهم همراه بود. «اجماع سیاسی برای حل مشکلات اقتصادی». هیات علمی این کنفرانس حدود دو ماه پس از برگزاری به جمع‌بندی نتیجه مقالات، سخنرانی‌ها و نشست‌های صورت گرفته پرداخت و عنوان کرد که حلقه گمشده حل مسائل اقتصادی کشور، اجماع سیاسی است. از نظر برگزار‌کنندگان این همایش، عمده اقتصاددانان و نحله‌های فکری علم اقتصاد در ایران بر سر ریشه به‌وجود آمدن مشکلات اقتصادی به اجماع رسیده‌اند و نسخه درمان را اجماع سیاسیون برای حل این مسائل می‌دانند.

بیشتر کارشناسان بر این باورند که چون نظام سیاسی کشور فاقد احزاب منسجم است؛ بنابراین نمی‌توانند بر سر حل مسائل اقتصادی اجماع حاصل کنند؛ چراکه توفیق نیافتن یک دولت در عرصه اقتصاد را مساوی برنده شدن جریان سیاسی خود در انتخابات بعدی می‌دانند. این طرز تفکر سبب شده تا اقتصاد ایران که هم‌اکنون در پیچ تاریخی خود قرار گرفته است برای رسیدن به آن سوی رودخانه، نیازمند پلی به نام «اجماع سیاسی» باشد، اما این اجماع دارای چه ملزوماتی است و اگر سیاسیون نتوانند به آن دست یابند اقتصاد ایران چگونه می‌تواند خود را از رودخانه خروشان و عمیق تلاطم‌های اجتماعی عبور دهد؟

باشگاه اقتصاددانان در یادداشت‌هایی که از صاحب‌نظران، کارشناسان و اندیشمندان سیاسی و اقتصادی منتشر کرده این موضوع را مورد بررسی قرار داده است. سوال اساسی این است که اصولا چه موانعی بر سر رسیدن به اجماع سیاسی برای حل مشکلات اقتصادی وجود دارد و نیاز به این اجماع تا چه اندازه احساس می‌شود؟ نقش جریان‌های سیاسی در این میان تا چه اندازه پررنگ است و آیا آنان می‌توانند دست به دست هم دهند و پل عبور را بسازند؟