شهرام شریف

شرکت همراه اول از چند روز قبل خبر از راه‌اندازی سرویس اینترنت یا GPRS روی تلفن مشترکان داده است، سرویسی که می‌تواند تحولی عمده در کاربری اینترنت در کشور ایجاد کند و ضمن ارتقای آمارهای وزارت ارتباطات در این زمینه، خدمات مختلفی را نیز برای مشترکان ایجاد کند. اما ارائه همین سرویس که پس حدود یک سال تاخیر صورت می‌گیرد، پرسش‌هایی را متوجه این شرکت کرده است. اول آن که دلایل تاخیر راه‌اندازی این سرویس در این مدت چه بود و آیا ارتقای شبکه این مدت زمان می‌برد؟ پرسش دوم درباره پیمانکار پروژه یعنی شرکت صاایران است. این شرکت خود سهامدار اصلی اپراتور دوم است و در بهترین شرایط هر فعالیت آن به نفع یکی از طرفین این رقابت می‌تواند تعبیر شود. لذا استفاده از ظرفیت‌های شرکت صاایران عملا این پرسش را به وجود آورده که تا چه اندازه این تاخیر در راه‌اندازی این پروژه ناشی از ذی‌نفع بودن این شرکت در اپراتور دوم است؟ پرسش سوم درباره زمان راه‌اندازی این سرویس است. براساس اطلاعیه‌ها در فاز نخست این سرویس صرفا از ساعت ۲۳ شب تا ۸ صبح قادر به فعالیت است و این بدان معنی است که هنوز دوره آزمایشی این سرویس تمام نشده آن را به مشترکان عرضه کرده‌اند. به راستی ضرورت راه‌اندازی ناقص سرویسی که هنوز به ظرفیت‌های کامل برای راه‌اندازی نرسیده چیست؟ مدت زمان این دوره آزمایشی چقدر است و سرانجام چه زمانی مشترکان قادر به استفاده از این سرویس در طول روز (و نه در شب که اساسا بیشتر مشترکان دسترسی به اینترنت دارند) هستند؟

پرسش بعدی در مورد تعرفه گران این خدمات است. بر اساس تعرفه فعلی هزینه دیدن یک صفحه ساده ۴۰۰ کیلوبایتی یاهو (www.yahoo.com) چیزی بالغ بر چهارصد تومان می‌شود به این ترتیب با این هزینه می‌توان گفت اینترنت همراه اول گران ترین اینترنت در کشور ( پس از اینترنت هوشمند) است. این تعرفه گران یک عامل اصلی برای فراگیر نشدن این سرویس خواهد بود آن هم در حالی که رقیب این شرکت ( ایرانسل) تعرفه‌های اینترنتی به مراتب ارزان تری را در اختیار مشترکانش قرار داده است.

به رغم همه این موارد راه‌اندازی سرویس اینترنت همراه اول از نظر تحولاتی که می‌تواند در زمینه ارتباطات کشور ایجاد کند یک حرکت جدی به شمار می‌رود و اگر مسوولان وزارت ارتباطات ایران از دامنه این تحولات و تغییرات مطلع بودند قطعا این سرویس بسیار زودتر در اختیار مشترکان قرار می‌گرفت.