در یکی از روزهای اخیر، آنت پومر، ۳۲ساله، معلم تاریخ، از پنجره کافه سایلر به ساختمان سه طبقه قرن هفدهمی روبه‌روی خیابانی که هیتلر چند ماه اول زندگی خود را در آن گذراند، خیره شده بود. او می‌توانست صدای چکش را بشنود. یک بیل مکانیکی روی انبوهی از آجر در پشت خانه در حال حفاری بود؛ درحالی‌که کارگران با کلاه‌های ایمنی خاک را جارو می‌کردند. ساکنان برائونائو می‌گویند که برای سال‌های متمادی، افراد کمی به این خانه فکر می‌کردند، به جز زمانی که گردشگران درخواست عکس می‌کردند، یا نئونازی‌ها گاهی در سالگرد تولد هیتلر با یک شمع یا تاج گل در مقابل این خانه ظاهر می‌شدند. اما در سال۲۰۱۷، دولت اتریش که به‌شدت نسبت به نمادهای سمی و پتانسیل سوء‌استفاده از خانه حساس بود، این ملک را مصادره کرد و پس از مدتی مجادله، اعلام کرد که ساختمان بازسازی می‌شود تا آن را به ایستگاه پلیس تبدیل کند. هدف این بود که آن را از جذب حامیان مدرن هیتلر و قطع رابطه با تاریخ دردناک خود بازدارد. ساخت‌و‌ساز در اکتبر آغاز شد. این خانه که در شهر برائونائو در شمال غربی اتریش قرار دارد و هم‌مرز با شهر پاسائو در آلمان است.

خانم پومر گفت: «این یک فرصت از دست رفته است.» مانند بسیاری از افراد در برائونائو، او می‌خواست این ساختمان به موزه یا فضای نمایشگاهی برای بررسی نقش اتریش در رژیم نازی تبدیل شود؛ استفاده‌ای که می‌تواند درس ارزشمندی به همراه داشته باشد؛ آن هم درست در زمانی که جنگ دوباره در اروپا بیداد می‌کند، یهودی‌ستیزی در حال افزایش بوده و جناح راست افراطی خیز بلندی مجددا برداشته است. او گفت: «این خانه باید نشان دهد که چگونه مردم هیتلر می‌شوند. این خانه شر نیست. این فقط خانه‌ای است که در آن یک کودک متولد شده و درست‌تر این است که توضیح دهیم چه بر سر آن کودک آمده است.» زمانی که آلویس هیتلر، کارمند گمرک و کلارا، همسر سومش، اتاق‌هایی را در این خانه اجاره کردند و پسرشان آدولف را به دنیا آوردند، این ساختمان، بخشی از یک میخانه بود. در عرض یک سال، خانواده به جای دیگری در شهر نقل مکان کردند و پس از دو سال دیگر، به پاسائوی آلمان، یکی دیگر از شهرهای مرزی رفتند.در سال۱۹۳۸، این خانه برای حزب نازی توسط مارتین بورمان، یک مقام عالی‌رتبه نازی، خریداری شد و نام خیابان به آدولف-هیتلر-اشتراسه تغییر یافت. این ساختمان به یک کتابخانه و گالری عمومی برای هنرمندان محلی مورد تایید تبدیل شد و در عین حال تبدیل به مکانی شد که طرفداران هیتلر در آنجا تجمع می‌کردند.

پس از جنگ، این خانه به خانواده‌ای که قبلا آن را در تصاحب داشتند، پس داده شد و به‌عنوان کتابخانه، سپس مدرسه و بعدا به بانک اجاره داده شد. در سال۱۹۷۲، دولت برای جلوگیری از سوء‌استفاده از خانه برای هرگونه تمجید از ایدئولوژی نازی، اجاره‌نامه را رأسا به عهده گرفت. در سال۱۹۷۷، این خانه توسط یک سازمان برای افراد دارای معلولیت اشغال شد. این گروه در سال۲۰۱۱ به جای دیگر نقل مکان کرد و در سال۲۰۱۷، پارلمان قانونی را برای مصادره اموال تصویب کرد و ۸۱۲هزار یورو (۸۸۲ هزار دلار) به عنوان غرامت پرداخت کرد. اما خالی ماندن خانه باعث شد تا برای یک دوره دیگر حدس و گمان‌ها از نو افزایش پیدا کند: «خانه‌ای برای پناهندگان؟ مکانی برای تجلیل از اتریشی‌هایی که از یهودیان محافظت و در برابر هیتلر مقاومت کردند؟ مرکزی برای مطالعه صلح و جنگ؟»

در بیانیه دولت اتریش آمده است: «کمیسیون منصوب دولت درباره رفتار صحیح تاریخی با زادگاه آدولف هیتلر، از تخریب جلوگیری کرد؛ زیرا اتریش نباید اجازه داشته باشد که تاریخ این مکان را انکار کند.» اما کمیسیون به این نتیجه رسید که این اموال نمی‌تواند به موزه تبدیل شود. این طرح خواستار یک بازطراحی عمیق معماری است که ارزش ساختمان را شناسایی؛ اما آن را از محتوای نمادین برای نازی‌ها خالی کند.» در پایان، دولت تصمیم گرفت که یک پاسگاه پلیس، شامل یک فرماندهی پلیس منطقه‌ای در این ساختمان قرار دهد. ساختمان بازسازی شده - با دو ساختمان جدید در پشت، یک دفتر آموزش حقوق بشر و یک ساختمان بازسازی شده در جلوی خانه - ۲۰میلیون یورو (۲۱.۷۵ میلیون دلار) هزینه خواهد داشت و تا سال۲۰۲۶ برای پلیس آماده می‌شود. فلوریان کوتانکو، یک معلم بازنشسته و مورخ محلی، گفت که بسیاری در اینجا ترجیح می‌دهند که این ساختمان همچنان محل سازمان افراد دارای معلولیت باشد؛ زیرا هیتلر بسیاری از افراد دارای معلولیت را آزار و اذیت می‌داد. کوتانکو که در پشت خانه ایستاده بود، گفت: «این یک میراث ناخواسته است؛ اما ما باید با آن کنار بیاییم.»

 

اخبار مرتبط