سایه پیلین بر انتخابات آمریکا

جان مک‌کین همه آنچه را که باراک‌اوباما در نظرسنجی‌ها به‌دست آورده بود، به نفع خود از بین برد

شادی آذری

گویی فراز و نشیب‌ها دائمی شده است. زمان زیادی از پایان کنوانسیون حزب جمهوری‌خواه نگذشته است و واضح است که جمع دموکرات‌ها تاکنون چیزی بیش از فراز‌و‌نشیب را پشت سرگذارده است. کنوانسیون‌ها و به‌خصوص انتخاب سارا پیلین توسط جان مک‌کین روند رقابت‌های انتخاباتی را تغییر داده است. روز دوشنبه گذشته هر دو نامزد ریاست‌جمهوری آمریکا در مورد ورشکستگی موسسه مالی لمان برادرز و تلاطم به‌وجود آمده در وال‌استریت بیانیه‌ای صادر کردند و هر دو تلاش کردند در برابر دیگری امتیازی را به‌خاطر واکنش‌های خود به‌دست آورند.

حتی مبارزه برای یک پیروزی کوچک هم در این مرحله از رقابت‌ها از اهمیت بسزایی برخوردار است.

پیش از برگزاری کنوانسیون‌ها، باراک اوباما با ارقامی معتدل، اما درازمدت برای هفته‌ها صدرنشین نتایج نظرسنجی‌ها بود. اما درست پس از کنوانسیون‌ها، مک‌کین کمی پیش افتاد. البته آرای الکترال هم اهمیت زیادی دارد. اما به‌نظر می‌رسد این آرا نیز در حال تغییرند.

به‌نظر می‌رسد دلیل بزرگ پیشی‌گرفتن مک‌کین، سارا پیلین باشد. او هم یک مسیحی معتقد و محافظه‌کار است و هم یک فرماندار غربی، این موضوع به مک‌کین در مبارزه برای محدوده حکمرانی‌اش کمک کرده است.

وقتی اوباما پیشتاز بود، با اطمینان منابع خود را صرف ایالت‌هایی کرد که دموکرات‌ها آنها را خوار می‌شمردند به‌خصوص مناطق غربی و جنوبی. نتایج نظرسنجی‌ها هم به او دلایل کافی برای این کار می‌دادند، چون نشان می‌دادند که رقابت در ایالت‌هایی چون مونتانا و داکوتای شمالی، کارولینای شمالی و جورجیا بسیار تنگاتنگ است. اما انتخاب پیلین گویی پروبالی به حزب او داد تا با علاقه جریانات را دنبال کنند.

اوباما از برخی فعالیت‌های خود عقب‌نشینی می‌کند از جمله آنکه پول و کارکنان خود را از جورجیا خارج می‌سازد. (تا آنها را در کارولینای شمالی که در آن کمی شانس دارد متمرکز سازد) سایر جنبه‌های عقاید عموم مردم نیز تغییر یافته است. یک نظرسنجی پس از برگزاری کنوانسیون‌ها نشان می‌دهد که دو نامزد رقابت تنگاتنگی را در تغییر واشنگتن پشت سرمی‌گذارند. رای‌دهندگان مستقل به سمت مک‌کین روی می‌آورند در حالی‌که این اوباما بود که از روز اول شعار «تغییر» را سر داد.

فاصله «اشتیاق» بین دو حزب نیز در حال کاهش است. پیشتر بسیاری از رای‌دهندگان در نظرسنجی گفته بودند که به مک‌کین رای می‌دهند، اما نه با شادی. ولی اکنون تعداد بیشتری از این انتخاب خود خوشحال و راضی هستند. باز هم باید گفت که این سایه پیلین است که موجب ایجاد چنین احساساتی شده است. در کنوانسیون حزب جمهوری‌خواهان در سنت‌پل، او چنان هیجانی در بین حضار ایجاد کرده بود که این شوخی مطرح می‌شد که می‌توان حتی سکه را برگرداند و پیلین را به‌عنوان مهره شماره یک و مک‌کین را به‌عنوان معاون ریاست‌جمهوری برگزید.

البته مک‌کین از بسیاری جهات کنترل این رقابت را به‌دست نگرفت.

اما با به‌دست‌آوردن آرای ایالت‌هایی که قبلا احتمال شکست وی در آنها می‌رفت، می‌توان گفت او می‌تواند از نزدیک‌تر روی ایالت‌هایی که ممکن است اوباما بتواند خود را در آنها نشان دهد تمرکز کند. بار دیگر اوهایو اهمیت پیدا می‌کند و در کنار آن می‌توان به پنسیلوانیا و نیوهمپشایر اشاره کرد. به‌علاوه اوباما در ویرجینیا و کلورادو نیز که محدوده سنتی جمهوری‌خواهان است، شانس دارد. اگر اوباما در این ایالت‌ها پیروز شود، احتمالا در انتخابات پیروز خواهد شد. اما اگر مک‌کین بتواند در ایالت‌هایی که جورج‌بوش در سال ۲۰۰۴ در آنها پیروز شد، برنده شود، طبیعتا رقابت را می‌برد.

مک‌کین و پیلین همچنان اصرار دارند که بگویند پیلین پروژه «پل به ناکجا آباد» ایالت آلاسکا را متوقف کرده است، هرچند برخی از روزنامه‌نگاران می‌گویند او درست وقتی این‌کار را کرد که تنها چند روز پیش از آن حمایت می‌کرد و تنها دلیل این بود که در عرصه سیاسی مطرح شده بود. بنابراین مک‌کین هنوز دلایل کافی برای نگرانی دارد، چون مهم‌ترین بخش هویت سیاسی او شهرت و اعتبارش است.