سیاست‌های آتی فولاد در هند

رضا زائر حیدری

اظهارات وزیر فولاد هند و رییس اتاق بازرگانی این کشور نمایانگر جهت گیری آتی این کشور در زمینه صنعت فولاد است (که در اینجا به توقف صادرات سنگ‌آهن و افزایش اهداف برنامه ۲۰۲۰ اشاره شده است) و از سوی دیگر دقت دولت هند را در مورد مساله راهبردی حفظ ذخایر سنگ‌آهن بیان می‌کند. سنگ‌آهن یا Iron Ore از دوجنبه‌ برای هندی‌ها حایز اهمیت است: ۱- برای تولید فولاد به آن نیاز دارند ۲- واردکننده اصلی سنگ‌آهن هند، کشور چین است که بزرگ‌ترین رقیب این کشور نیز به شمار می‌آید.

رام ویلاس پاسوان، وزیر فولاد هند اعلام نمود به منظور سرعت بخشیدن به رشد ظرفیت تولید فولاد این کشور، وزارت فولاد خواستار توقف صادرات سنگ‌آهن از کشور هند می‌باشد.

در حال حاضر حجم صادرات سالانه سنگ‌آهن از کشور هند بالغ بر ۸۰میلیون تن می‌باشد.

او در جریان کنفرانسی در شهر دهلی‌نو از اینکه سنگ‌آهن هندی از کیفیت بالایی برخوردار است، به کشورهایی نظیر چین صادر می‌شود که خود دارای ذخایر عظیمی از این ماده اولیه هستند، ابراز ناخرسندی کرد.

او معتقد است که چینی‌ها سعی در حفظ منابع سنگ‌آهن خود برای نیازهای آتی تولید فولاد دارند.

البته به گفته آگاهان برخلاف اظهارات آقای پاسوان، چینی‌ها با افزایش ظرفیت استخراج سنگ‌آهن این کشور که به طور میانگین از ۳۳درصد آهن برخوردار است، سعی در کاهش وابستگی خود به واردات دارند.

این مقام هندی همچنین اعلام نمود که رشد حجم تولید فولاد در این کشور از میزان پیش‌بینی شده فراتر رفته است.

هدف دولت هند افزایش سالانه ۹/۶درصد در ظرفیت تولید فولاد می‌باشد که این ظرفیت تولید سالانه این کشور را تا سال ۲۰۲۰ به ۱۱۰میلیون تن خواهد رسانید اما هم‌اکنون افزایش میزان تولید بین ۱۰ تا ۱۲درصد در سال تخمین زده می‌شود.

او پیشنهاد کرد که هدف تعیین شده تا حد دو برابر افزایش یابد و دولت هند با انجام اقداماتی در این زمینه این کشور را به مرکز جهانی تولید فولاد تبدیل نماید. برای رسیدن به این هدف واحدهای دولتی SAIL و RINL باید به سرعت توسعه یابند.

در همین کنفرانس رییس اتاق بازرگانی و صنایع هند آقای آنیل آگراول اظهار داشت که تقریبا ۶۰درصد از ظرفیت تولید فولاد هند فاقد منابع اختصاصی مواد خام می‌باشند و این در حالی است که مهم‌ترین مزیت رقابتی در صنعت فولاد در حال حاضر کنترل منابع مواد خام مورد نیاز است.