برای اسمت بجنگ!

ورزش‌مديا : هفته گذشته تاتنهام بازی بزرگ لیگ برتر انگلیس را به منچسترسیتی باخت تا شاگردان پپ گواردیولا در آستانه کسب عنوان قهرمانی قرار بگیرند. اتفاق عجیب این مسابقه اما، حمایت گروهی از هواداران تاتنهام از تیم حریف بود. آنها خواهان شکست تیم خودی بودند تا دشمن دیرینه‌شان یعنی آرسنال به جام نزدیک نشود. در این میان کار به جایی رسیده بود که بعضی تماشاگران رسما شعار قهرمانی سیتی را سر می‌دادند؛ آن‌قدر که آنگه پوستکوگلو، سرمربی یونانی تاتنهام وسط مسابقه با یکی از آنها درگیری لفظی پیدا کرد. اتفاق مهم اما اظهارات بعد از مسابقه پوستکوگلو بود؛ جایی که او گفت: «مایوس و ناامید هستم. چرا باید به خاطر یک تیم دیگر ببازیم؟ اتفاقات چهل‌وهشت ساعت گذشته به من نشان داد چرا این تیم بزرگ نمی‌شود.»

این اصل حرف است، جمله سال. مهم‌ترین ره‌آورد تاریخ هر باشگاه، شخصیت و هویت آن است. فراز و فرود، اوج و افول همیشه و برای همه -از آدم‌ها تا تیم‌ها- اتفاق می‌افتد، اما چیزی که بزرگان را متمایز می‌کند، عزت نفس و خودبسندگی است. همین رئال مادرید که این روزها برای پانزدهمین قهرمانی‌اش در اروپا آماده می‌شود، یک دوره دوازده ساله در حسرت جام دهم یا همان «دسیما» سوخت، اما حتی در همان روزگار هم غرور و وقار در اپسیلون به اپسیلون تیم موج می‌زد. باشگاه معتبر و با پرنسیپ، آویزان این و آن نمی‌شود، دنبال خوشایند دیگران نیست و با رقبا علیه یک دشمن دیگر، اتحاد استراتژیک نمی‌سازد. کسی که از درون بزرگی‌اش را باور کرده باشد، اجاره نمی‌رود و سرباز بقیه نمی‌شود. این «من» هستم؛ اگرچه به جبر دوران خسته و تکیده و رنجور، اما بزرگ و باشکوه. بدترین نوع فقر، فقدان اصالت است.