نیلوفر قدیری

قسمت اول

چین در ورزش هم می‌خواهد به قدرت بزرگ تبدیل شود حتی در چین، یک قرن زمان طولانی است برای انتظار کشیدن. در سال ۱۹۰۸ که چهارمین دوره از بازی‌های مدرن المپیک در لندن برگزار می‌شد، مجله‌ای در چین به نام تیان‌جین جوانان، سه پرسش را مطرح کرد. اینکه کی یک ورزشکار چینی در این بازی‌ها شرکت می‌کند؟ کی این کشور به بازی‌های المپیک یک تیم می‌فرستد؟ و کی خودش این بازی‌ها را برگزار می‌کند؟ پاسخ به اولین پرسش، سال ۱۹۳۲ بود. در آن زمان لو چانگ چون، قهرمان دوی سرعت چین از خانه‌ای در شمال شرق چین که در آن زمان تحت اشغال ژاپن بود، به مسابقات المپیک لس‌‌آنجلس راه یافت. البته او هیچ مدالی به دست نیاورد، اما از آن زمان همچنان به عنوان یک قهرمان مورد تحسین قرار می‌گیرد.

چین در سال‌های ۱۹۳۶، ۱۹۴۸ و ۱۹۵۲ هم به المپیک، تیم اعزام کرد اما بعد از آن تا بازی‌های زمستانی سال ۱۹۸۰ از این مسابقات دور بود. ۴ سال بعد از این تاریخ وقتی بازی‌های تابستانی بار دیگر در لس‌آنجلس برگزار شد، شو‌هالفنگ تیرانداز، اولین مدال طلای المپیک را برای چین به ارمغان آورد.

اکنون چین برای همه آن پرسش‌ها پاسخ دارد. این روزها بزرگ‌ترین مسابقات ورزشی کره زمین در پکن در حال برگزاری است و سازمان‌دهندگان آن هیچ جایی برای شانس نگذاشته‌اند و همه تلاش خود را برای بردن مدال طلا به کار می‌گیرند. اگر عدد ۸ را عدد شانس بدانیم، به اندازه کافی در این مسابقات از این عدد داریم. این مسابقات در ساعت ۸ و ۸ دقیقه روز ۸ ماه اوت سال ۲۰۰۸ آغاز شد. چین ۱۷ روز جشنواره ورزشی و دوستی بین‌المللی را برگزار می‌کند. از نظر چینی‌ها این مسابقات بهترین فرصت برای به رخ کشیدن توان اقتصادی و عظمت کشورشان به دنیا است. چینی‌ها پیش از برگزاری این مسابقات مصیبت‌ها و سختی‌های زیادی را پشت سر گذاشتند. از جمله آن برف سنگینی بود که در ماه‌های ژانویه و فوریه بارید و زمین‌لرزه‌ای که در ماه مه استان سی‌چوان را لرزاند و ده‌ها‌هزار نفر را به کشتن داد. در کنار این بلایای طبیعی باید به ناآرامی‌های تبت هم اشاره کنیم که عبور مشعل المپیک را با مشکل رو‌به‌رو کرد. اما پکن سرانجام میزبان المپیکی با حضور بیش از ۱۰‌هزار و ۷۰۰ ورزشکار از بیش از ۲۰۰ کشور جهان شد که در ۲۸ رشته با هم رقابت می‌کنند. در ماه سپتامبر هم بیش از ۴‌هزار ورزشکار معلول در المپیک معلولان یا پاراالمپیک در چین شرکت می‌کنند. این رویداد ورزشی بزرگ جهان لحظات نابی دارد که می‌تواند‌میلیون‌ها نفر را در سراسر جهان مشغول خود کند. از جمله این لحظات ساعاتی است که مسابقه بسکتبال میان تیم‌های آمریکا و چین در ورزشگاه ۱۸‌هزار نفری بسکتبال جدید در غرب پکن برگزار می‌شود. یائو مینگ بسکتبالیست جوان ۳۰/۲ متری چین که در لیگ بسکتبال حرفه‌ای آمریکا بازی می‌کند، ستاره این میدان خواهد بود.

چین می‌خواهد که به یک قدرت بزرگ در ورزش تبدیل شود و مانند اقتصاد و روابط بین‌الملل، در ورزش هم بدرخشد. اگر از مقامات چینی بپرسید نظرشان درباره بردن بیشترین مدال در این مسابقات چیست، خیلی مودبانه می‌گویند که چندان به بردن مدال اهمیت نمی‌دهند. اما بردن مدال برای آنها همه چیز است. آمریکایی‌ها، روسی‌ها و آلمانی‌ها هم به بردن مدال فکر می کنند. اما اگر امسال چین از نظر تعداد مدال‌ها در المپیک در ردیف نخست جهان قرار بگیرد، کسی تعجب نخواهد کرد. نگاهی به جدول تعداد مدال‌های المپیک این را نشان می‌دهد. در آخرین المپیک یعنی در سال ۲۰۰۴، چین تنها اندکی با کشور شماره یک جدول یعنی آمریکا فاصله داشت. اینکه چین بتواند جشنواره دوستی ملت‌ها را هم در این المپیک برگزار کند یا نه موضوع دیگری است. در غرب بسیاری بر این باورند که چین نباید میزبان این بازی‌ها می‌شد. مخالفان این کشور می‌گویند که چین در متقاعد کردن بعضی دوستانش به تغییر رفتار و سیاستشان مانند میانمار و سودان، خوب عمل نکرده‌است. آنها همچنین از رفتار دولت چین با مخالفان و اقلیت‌های این کشور گلایه دارند.

اما بازی‌های المپیک پکن با تحریم ورزشی مانند آنچه در سال‌های ۱۹۵۶، ۱۹۷۶، ۱۹۸۰ و ۱۹۸۴ روی داد، رو‌به‌رو نخواهد بود. البته بعضی رهبران خارجی در مراسم افتتاحیه این مسابقات شرکت نکردند. نه چین و نه کمیته بین‌المللی المپیک نمی‌تواند جلوی این انتقادات را بگیرد. بعضی ورزشکاران البته قصد دارند از این رویداد برای بیان اعتراض‌های سیاسی خود استفاده کنند که این اگر چه مخالف قوانین المپیک است؛ اما در گذشته هم اتفاق افتاده‌است.