فیلم‌های پرفروش‌ سینمای ایران در سال 1390 با چه‌هزینه‌ای تولید شدند، چقدر فروختند و سهم تهیه‌کننده‌ها از این فروش چه میزان بود؟

به گزارش خبر آنلاین پرفروش‌ترین فیلم‌های سال ۹۰ را از همان روزهای برگزاری بیست و نهمین دوره جشنواره فیلم فجر می‌شد حدس زد.
هرچند برخی از این فیلم‌ها مثل «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی‌کیا یا حتی «خیابان‌های آرام» کمال تبریزی روی پرده نرفتند و جایی در بین پرفروش‌ها نیافتند، اما فیلم‌هایی که در جشنواره با استقبال خوبی مواجه شدند، در اکران عمومی هم گیشه‌هایی پر رونق داشتند.


این اتفاق در شرایطی رخ داد که ماجراهای اکران و مشکلات ورود مدیران دولتی سینما به این حوزه کماکان ادامه داشت.
صدر جدول پر فروش‌‌های سینما در سال ۹۰ به فیلمی اختصاص یافت که اکرانش را با ۱۶ سالن در تهران آغاز کرد. فیلم «ورود آقایان ممنوع»به کارگردانی رامبد جوان در کنار پرفروش بودن، یک حسن دیگر هم داشت، این فیلم یکی از کم هزینه‌ترین فیلم‌های تولید شده در سال ۸۹ بود.


در سینمای ایران برخلاف سایر نقاط جهان معمولا نه آمار دقیقی از هزینه تولید فیلم‌ها در دست است و نه میزان رقم قرارداد عوامل. در حوزه فروش هم آماری که از سوی فارابی اعلام می‌شود، در برگیرنده فروش فیلم‌ها در تهران است و فروش فیلم در کل کشور را شامل نمی‌شود. به همین خاطر در این گزارش رقم فروش فیلم‌ها از سایت فارابی استخراج شده که در‌برگیرنده فروش‌ تهران است. میزان هزینه‌ای هم که برای تولید فیلم‌ها صرف شده، از تهیه‌کنندگان یا عوامل پخش و تولید گرفته شده‌است. (جدول شماره ۱)


پرهزینه‌ترین فیلم سال توقعات را برآورده نکرد
اما یکی از پر هزینه‌ترین فیلم‌های تولید شده در سال 89 «راه آبی ابریشم» به کارگردانی محمدرضا بزرگ‌نیا بود. سرمایه‌گذار این فیلم یعنی بنیاد سینمایی فارابی از همان ابتدا هزینه تولید فیلم را اعلام کرده بود و توقع می‌رفت با وجود ویژگی‌های برتر بصری و همچنین استفاده از بازیگران چهره در این فیلم به صورت محدود برای فارابی بازگشت سرمایه هم به همراه داشته باشد، اما «راه آبی ابریشم» نتوانست توقعاتی که از آن می‌رفت را برآورده سازد.(جدول شماره 2)


سهم ارگان‌های مختلف از فروش فیلم
با همه این حرف‌ها اما در نهایت اگر فیلمی هم فروش خوبی داشته باشد، همه این پول به تهیه کننده نمی‌رسد. به همین دلیل باید سهم تهیه‌کننده از فروش فیلم را با هزینه صرف شده برای تولید آن مقایسه کرد. در این مقایسه‌ها گاهی فیلم‌های میلیاردی هم برای تهیه‌کننده‌اش سود چندانی ندارند؛ مگر اینکه هزینه‌ تولید فیلم‌ها با واقعیت فاصله داشته باشد. فروش فیلم میان تهیه کننده، پخش‌کننده، سینمادار تقسیم می‌شود و درصدی هم به عوارض شهرداری تعلق می‌گیرد.