خرید و فروش هر کالایی نیاز به مکانی برای عرضه دارد. با این پیش‌فرض باید گفت خرید و فروش حیوانات خانگی در ایران در مسیری جریان دارد که اصلا عاقلانه نیست. بعد از برخوردهایی که با بازار سنتی فروش حیوانات خانگی و پرندگان در خیابان مولوی انجام شد، خیلی‌ها انتظار داشتند تا شهرداری یا سازمان دامپزشکی اقدام به تاسیس بازاری رسمی برای خرید و فروش حیوانات به راه بیاندازند اما چنین نشد و هنوز هم خرید و فروش حیوانات خانگی در ایران به صورت سنتی انجام می‌شود. با این اوصاف و به خاطر عدم نظارت بر دادوستدها نباید از دو موضوع قیمت‌گذاری و سلامت حیوانات غافل شد. در بحث قیمت‌گذاری معمولا گلایه‌‌های خریداران به گوش می‌رسد که از نبود معیار دقیقی برای تعیین قیمت فروش یک حیوان گلایه داشته‌اند و در مورد سلامت حیوانات نباید فراموش کرد که هنوز در ایران داشتن شناسنامه و کارت سلامت حیوان برای دارندگان حیوانات خانگی اجباری نشده است. این‌گونه است که همواره نمونه‌هایی از آلودگی‌های واگیردار یا غیرواگیردار در دام‌های خانگی به چشم می‌خورد. یکی دیگر از مشکلات خریداران حیوانات خانگی عدم دسترسی به کلینیک‌های مخصوصی است که بتوانند در آنها حیوانات خود را چکاپ کنند. البته نمی‌توان گفت که این کلینیک‌ها وجود ندارند بلکه مشکل از آنجا است که این کلینیک‌ها آنقدر کم تعداد هستند که دسترسی دائمی به آنها دشوار است. برای آنهایی هم که می‌توانند حیوان خانگی‌شان را به این کلینیک‌ها ببرند همواره معضل گرانی خدمات وجود داشته است. وجود دو مرکز درمانی دولتی در تهران باعث رونق هر چه بیشتر مراکز خصوصی شده است. این مراکز هم به خاطر عدم وجود نظارت‌های دقیق هزینه‌های گرانی بابت درمان و چکاپ حیوانات از صاحبانشان دریافت می‌کنند. خریداران حیوانات خانگی هم معمولا با این چوب که نگهداری از حیوان کاری است ویژه افراد متمول مجبورند تاوان این ذهنیت اشتباه را بدهند و پول‌های زیادی برای سلامت حیوانشان خرج کنند. فروشندگان حیوانات خانگی هم البته همواره با مجموعه‌ای از مشکلات دست و پنجه نرم می‌کنند که عمده‌ترین آنها تنها به دلیل عدم وجود یک مرکز حمایتی یا قانون‌گذار درباره این خرید و فروش‌ها است. فروشندگان حیوانات که معمولا به صورت خودجوش اقدام به پرورش و فروش حیوانات خانگی می‌کنند، نمی‌توانند برای حیوان فروشی‌شان شناسنامه‌ای بگیرند و یا آن را با قیمت مناسب بفروشند. خریداران معتقدند فروشنده‌ها نباید قیمت‌های بالایی را پیشنهاد کنند و معمولا به هزینه‌های بالای نگهداری و حفاظت از حیوانات بی‌توجهند و از طرفی فروشنده‌ها هم به خاطر نبود یک سازوکار قیمت‌گذاری بر اساس آنچه خود کارمزد زحمت می‌دانند رقم‌هایی را بر روی حیوانات می‌گذارند که شاید چندان واقعی نباشد. هر دو طیف خریداران و فروشندگان همچنین با مشکلی به نام نبود یک مرجع کارشناس برای تشخیص هویت و نژاد حیوانات مواجهند که معمولا باعث بروز مشکلات فراوانی میان خریداران و فروشندگان است. خریداران در بازار مکاره نمی‌توانند به حرف فروشندگان اطمینان کنند و البته هیچ کارشناسی هم نیست که با تشخیص خود مانع بروز اختلاف یا احیانا هر گونه کلاهبرداری در این معاملات شود.