اما در شرایط کنونی کشور به رغم برخورداری از نیروی انسانی جوان و تحصیلکرده سرمایه‌گذاری خارجی با موانع و مشکلاتی مواجه است.توجه به این نکته حائز اهمیت است که آنچه کشورها را از هم متمایز می‌کند نحوه نگرش به نیروی انسانی است. توسعه کشور بی‌شک بدون ارتباطات مناسب بین‌المللی و ورود سرمایه و تکنولوژی و مبادله دانش و کالا و محصولات و تجهیزات میسر نیست و وقتی صحبت از سرمایه‌گذاری خارجی می‌شود، قطعا فقط پول حرف اول و آخر را نمی‌زند.تکنولوژی، سیستم، تجربه و شناخت مزیت‌های نسبی به مراتب از درجه اهمیت بالاتری برخوردار است، متاسفانه باوجود نیروی ارزشمند جوانی و توسعه مطلوب تحصیل علوم در کنار منابع و ذخایر معدنی بسیار ارزشمند، در طول چند دهه گذشته توفیق کشور در استفاده از این پتانسیل، آمار قابل قبولی را گواهی نمی‌دهد.

در گام نخست با شناسایی موانع سرمایه‌گذاری خارجی در کشور می‌توان یک گام به این مهم نزدیک شد. ضعف مدیریت در بدو امر بسیار ملموس بوده و مدیرانی که دانش کافی ندارند و از جوانان در بحث اجرا بهره نمی‌گیرند و با تنگ‌نظری‌های فاقد مبنا و اعتماد به نفس کاذب و خودبزرگ‌بینی نشات گرفته از خودخواهی باید شناسایی و حذف شوند. در مرحله بعدی از سیاسی‌کاری در امر اقتصاد پرهیز کنیم چرا که این موضوع باعث نگرانی سرمایه‌گذاران خارجی و گریز آنها می‌شود. از سوی دیگر کاهش مکرر ارزش ریال و عدم ایجاد تضامین کافی برای سرمایه‌گذار و مشکلات در تبادلات بانکی و همچنین ناشناخته‌ ماندن مزیت‌های نسبی و نبود طرح جامع در توسعه‌های بخشی، فربه شدن شرکت‌های دلال صنعت، زوال شرکت‌های صاحب فهم صنعتی، بی‌تفاوتی نسبت به تکنولوژی‌های نوین، کندی مشهود در اتخاذ تصمیمات به موقع و بی‌توجهی مطلق به بخش‌خصوصی از جمله موانعی است که سر راه سرمایه‌گذاران وجود دارد.

از سویی برای داشتن روابط بین‌المللی و رفع موانع سرمایه‌گذاری باید از پتانسیل ایرانیان مقیم خارج نیز بهره گرفت و نیروهای انسانی داخلی نیز با دنیا و شرکت‌های صاحب تکنولوژی ارتباط بیشتری گرفته و مقالات بیشتری به عرصه‌های بین‌المللی ارائه شود.یکی دیگر از موانع جذب سرمایه‌گذاری خارجی تغییر مکرر قوانین و بخشنامه‌ها، بوروکراسی سنگین، بافت فکری و ذهنی تاریخ مصرف گذشته مجریان قانون و نبود استراتژی مشخص و سیاست هماهنگ در جذب سرمایه خارجی و نهایتا اجرای بد قوانین خوب و عدم شفافیت در ممیزی مالیاتی است. با وجود آنکه خصوصی‌سازی می‌توانست در این عرصه به کشور کمک کند اما به دلیل اجرای بد خصوصی‌سازی این روند نیز موفق نبود.نکته مهم اینکه زمانی می‌توان به ورود سرمایه خارجی امیدوار شد که سرمایه‌های داخلی در حال فرار نباشد.