دکتر سیدرسول رنجبران
عضو هیأت نمایندگان اتاق بازرگانی ایران و اصفهان
استان اصفهان یکی از استان هایی است که در تاریخ چند صد ساله خویش کارنامه ای از جوشش و درخشش داشته است. مردم این استان علاوه بر نقش مؤثر در تاریخ و تمدن سازی این استان، در مواقع زیادی نقش ملی خویش را نیز به نحو مطلوب و شایسته ای ایفاء نموده اند.این نقش در ابعاد فرهنگی، هنری، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی به کرات دیده و به رخ کشیده شده است. نقش مؤثر مردم اصفهان در پیروزی انقلاب اسلامی و نقش آنان در دفاع مقدس، زبان زد خاص و عام بوده و هست. درک و تشخیص آنان در لحظات حساس و حضورشان در صحنه های مختلف، نشان از درک بالای وظیفه شناسی آنان دارد و بی جهت نیست که مردمش در اقصاء نقاط کشور حضور دارند.
تلاش و کوشش مردم در دهه های گذشته از این استان، استانی صنعتی و اقتصادی ساخته است که در کنار سایر بخش ها مانند کشاورزی، معادن و صنایع معدنی روزگار می گذرانند. تمدن استان اصفهان که بخشی از تمدن میهن عزیزمان است و تعلق به بشریت دارد به واسطه رودخانه زاینده رود جزو میراث جهانی است . متأسفانه چند سالی است که به خاطر بی آبی ، کم آبی زاینده رود و مدیریت استانی آب، این میراث بزرگ جهانی، مورد مخاطره جدی است و آن طور که لازم است برای جلوگیری از این خطر فاجعه آور کاری انجام نگرفته است. فاجعه خشک شدن تالاب گاوخونی و اثرات نامطلوب زیست محیطی آن غیر قابل وصف و بیان است. در کنار این معضل بزرگ ، بی مهری ها در دو دهه اخیر نسبت به این استان، خود حکایت دیگری است که دل هر انسان منصفی را به درد می آورد.رفتار و کردار دستگاه ها و ادارات دولتی با فعالین اقتصادی در این استان به قدری تنگ نظرانه و محدود کننده بوده که از این استان به عنوان استان سرمایه گریز نام برده می شود.تخصیص دادن سهمیه بی چون و چرای درآمدهای مالیاتی دولت به این استان بدون در نظر گرفتن شرایط اقتصادی روز و اجرای آن توسط دستگاه ها که به مصداق برو کلاهش را بیاور که سر می آورند، حکایت غم انگیزی است که نقلش هم کسالت آور و خسته کننده است.عدم تخصیص پروژه های ملی و عمرانی و پیامد آن عدم تخصیص بودجه لازم به فعالیت های زیرساختی استان در دو دهه ی اخیر، استان را در بسیاری از شاخص های اقتصادی از میانگین کشوری هم پایین تر قرار داده است.

افزایش نرخ بیکاری و ناهنجاری های اجتماعی ناشی از آن هر روز گریبانگیر مردم نجیب و فهیم این استان است.عدم حمایت بانک های دولتی و بویژه بانک های خصوصی از کارآفرینان و فعالین اقتصادی بخش خصوصی و خروج سپرده های مردم نزد بانک ها، از این استان به سایر استان ها، عرصه را بیش از پیش بر آنان تنگ نموده است. عدم پرداخت به موقع بدهی دولت و شرکت های دولتی به پیمانکاران بخش خصوصی بر این مضیقه بار مضاعفی را اضافه نموده است. این در حالی است که دستگاه های دولتی و بانک ها از محل جرایم دیر پرداخت فعالین اقتصادی، بیشترین درآمدها را کسب نموده اند.معمول و مرسوم است که برنامه های توسعه ای در هر مکانی استوار بر طرح آمایش سرزمین باشد که بتوان از منابع موجود حداکثر استفاده بهینه را برد. استان اصفهان به رغم داشتن منابعی همچون دانشگاه ها، مراکز تحقیقاتی، انبوه دانشجویــــان و دانش آموزان، آثار تاریخی و ... از آنها کمتر استفاده می برد و بسیاری از ظرفیت های آن بلا استفاده مانده است !!عدم استفاده از این توانمندی ها و ظرفیت ها، قطعاً عواقب ناخوشایندی و از آن جمله از بین رفتن منابع به مرور زمان است.