گروه تاریخ و اقتصاد: دهم ژوئیه ۱۸۰۰ لرد ریچار ولسلی، صاحب اختیار وقت کمپانی دولتی انگلیسی هند شرقی و فرماندار قسمت‌هایی از هند که به تصرف آن دولت درآمده بود در محل یک قرارگاه نظامی در بنگال غربی (کلکته) یک موسسه آموزش عالی ویژه شرق شناسی و زبان‌های هندی به نام کالج فورت ویلیام تاسیس کرد. هدف باطنی وی از این کار، پایان دادن به اقتدار و نفوذ زبان پارسی در شبه قاره و رو به گسترش بودن آن بود. زبان پارسی در تمامی دوران حکومت تیموریان بر هند و مخصوصا از زمان پادشاهی همایون شاه، زبان رسمی دولت هند شده بود و بسیاری از کتاب‌های منتشره در ایران زمین (ایران بزرگ تر ـ در شرق محدود به سیردریا تا سند) در هند انتشار یافته بود و در این شبه قاره، ملاک داشتن سواد؛ خواندن این کتاب‌های پارسی و به‌ویژه دیوان اشعار (حافظ، سعدی، فردوسی و...) بود. پس از قتل نادرشاه در کودتای قوچان، انگلستان که راه را برای خارج ساختن حکومت هند از دست تیموریان و حکام محلی (راجه‌ها) و قطع نفوذ ایران، پارسیان و زبان پارسی هموار دیده بود؛ برنامه تملک هندوستان و نفوذ فرهنگی خود را در این شبه قاره از حذف زبان پارسی آغاز کرده بود. کار اصلی کالج ویلیام ترجمه کتاب‌های پارسی به اردو و سایر زبان‌های محلی هند و آموزش زبان انگلیسی و بسط این زبان و دوستی کردن با پارسیان هند بود. انگلیسی‌ها که از قصه سنجان (سنگان) و جریان مهاجرت ایرانیان به هند و استقرار در گجرات و رواج زبان پارسی آگاه بودند و سرسختی و توان ایستادگی آنان را می‌دانستند درگیری را به مصلحت ندانسته بودند. می‌دانیم که زبان‌های پارسی و سانسکریت هند خویشاوند هستند و اردو با اندکی تفاوت در گرامر، همان پارسی جدید و قدیم به علاوه واژه‌های به عاریت گرفته پارسی از عربی است.