واحدهای COTC و تغییر در پارادایم‌های تولید صنعت پتروشیمی
این واحدها از پتروپالایشگاه‌ها نیز بهم پیوسته‌تر هستند و نباید آنها را با پتروپالایشگاه‌ها اشتباه گرفت.هزینه راه اندازی چنین واحدهایی که تکنولوژی بسیار بالایی دارند، از راه اندازی واحد پالایش(تامین خوراک) و واحد پتروشیمی (تامین محصول) بالاتر است اما به دلیل استفاده مستقیم از نفت به عنوان خوراک، هزینه‌ی تولید محصول در این واحدها پایین تر از پتروپالایش‌های مرسوم بوده و بدین ترتیب بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ دلار به ازای هر تن، محصول ارزان تری تولید می‌کنند. به عنوان نمونه یک واحد COTC در چین که با سرمایه‌گذاری ۱۲ میلیارد دلاری به بهره برداری رسیده است، سالانه ۲۰ میلیون تن نفت خام به عنوان خوراک دریافت می‌کند و محصولات آن شامل ۸ میلیون تن محصولات پتروشیمی است. (۱.۵ میلیون تن الفین و ۶.۵ میلیون تن آروماتیک) این درحالی است که چین درحال افزایش بازدهی واحدهای COTC خود است به طوری که با افزایش بازدهی تا ۷۰ درصد می‌تواند به ازای هر ۲۰ میلیون تن نفت خام، ۱۴ میلیون تن محصولات پتروشیمی تولید کند. با توسعه این واحدها، هزینه تولید محصولات پتروشیمی کاهش پیدا کرده و میزان تولید افزایش پیدا می‌کند. از طرفی با توجه به اشباع بازار محصولات پتروشیمی در بسیاری از محصولات پایه و میانی، محصولاتی که با تکنولوژی پایین تر و هزینه بالاتری تولید می‌شوند، امکان رقابت در بازارهای جهانی را از دست خواهند داد. نکته دیگر رفع نیاز چین به عنوان بزرگ‌ترین وارد کننده محصولات پتروشیمی به واردات محصولات پایه و میانی پتروشیمی است و این موضوع زنگ خطری برای صنعت پتروشیمی ایران است که عمده تولیدات خود را به چین صادر می‌کند. اگر صنعت پتروشیمی ایران می‌خواهد در آینده جهانی این صنعت حرفی برای گفتن داشته باشند لازم است علاوه بر توجه به تغییرات پارادایمی تولید در این صنعت، نسبت به ایجاد تنوع بازار محصولات خود اقدام کند و تمرکزی ویژه برای بازارسازی در کشورهای درحال توسعه مثل هند، اندونزی، مالزی و حتی اروپا داشته باشد. توسعه صنایع پایین دست برای تولید محصولات با ارزش افزوده بیشتر نیز باید در دستورکار جدی صنعت پتروشیمی باشد چراکه امکان رقابت در فروش محصولات پایه و میانی روز به روز سخت‌تر خواهد شد.
