عیسی اسحاقی *

این روزها که مردم جهان در تماشای جام رنگ‌ها در سرزمین الماس هستند، هیچ‌‌کس از کنار این مسابقات پرهیجان به سادگی نمی‌گذرد و در آن که سه نماینده آسیا (کره‌جنوبی، ژاپن و کره‌شمالی) فراتر از انتظار ظاهر شده‌اند. مردم کشورمان آه و افسوس می‌خورند از عدم حضور تیم ملی کشورمان در این مسابقات و مسوولان ورزش از برنامه‌ریزی برای حضوری در مسابقات جام جهانی آینده خبر می‌دهند.

اما حال که تیم کشورمان در این مسابقات حضور ندارد باید فکری به حال دیگر آوردگاه‌های مهم ورزشی کنیم؛ از جمله این آوردگاه‌ها، گوانگجو چین است که رقبای ما در آسیا عزمی جدی برای تحول در ورزش‌شان که یکی از شاخص‌های ارزیابی مدیریت در کشورشان است را آغاز کرده‌اند، اما در هیاهوی جام جهانی فوتبال، رییس کمیته ملی المپیک و برخی دلسوزان و استخوان ‌خردکرده‌های ورزش از رخ دادن فاجعه در گوانگجو خبر می‌دهند که متاسفانه چندان به آن پرداخته و توجه نشد.

باید جویا شد چرا نسبت به برگزاری مسابقات آسیایی که عملا مدیریت کشورها حداقل در ورزش هر چهار سال یک بار ارزیابی می‌شود، بی‌تفاوت هستیم؟ دیگر رقیبان برای این آوردگاه بزرگ چه می‌کنند و ما چه کرده‌ایم؟ متاسفانه این روزها اکثر روسای فدراسیون‌ها نگرانند، شاید تا به حال در ورزش این اتفاق نیفتاده بود یا دست‌کم، کم‌نظیر است که چند ماه مانده به مسابقات بزرگ آسیایی، فدراسیون‌ها و مسوولان ورزش از بی‌پولی و عدم اجرای درست برنامه‌ها سخن بگویند!‌ مشکل کجا است؟

امروز نباید به دنبال کالبدشکافی در ورزش بود که در چند ماه گذشته چه اتفاقی افتاده و چه شعارهایی (زمان آن گذشت که روسای فدراسیون‌ها روزی چهار، پنج ساعت سر کار بیایند ـ مدیران ورزش باید تمام‌وقت باشند ـ فدراسیون‌ها باید به استان‌ها منتقل شوند ـ کسی را از ورزش بیرون نمی‌کنم) داده شده که هیچ‌کدام به جز اندکی رنگ واقعیت به خود ندید که اتفاقا در این موارد نیز برخی از آنها جای اما و اگر بسیاری دارد و چون باید به فکر آینده باشیم و گذشته‌های تلخ را فراموش کنیم مسائل را فعلا مسکوت می‌گذارم و در آینده به طور جداگانه به آنها خواهم پرداخت.

آقای سعیدلو عزیز! امروز روی سخنم به عنوان نفر اول کشور با شما است. شمایی که باید پاسخگوی تلخی‌ها شیرینی‌های ورزش کشور باشید همانگونه که در برابر پیروزی‌ها پیام تبریک می‌دهید باید در برابر تلخی‌ها یا بروز ناکامی‌ها به هشدار و زنگ خطر دلسوزان واکنش نشان داده و پیگیری‌های لازم را انجام دهید.

علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد. اکنون باید نگذارید اردوهای تدارکاتی تیم‌ها با مشکل مواجه شوند؟ اکنون باید انگیزه‌های مدیران، ورزشکاران و مربیان و کادرهای فنی تیم‌های ورزش را که متاسفانه چند ماهی است از بین رفته، تقویت کنید.

چه عاملی باعث شده که سخنان شما که بوق و کرنا می‌شد (بودجه پنج برابری در ورزش و هیچ فدراسیون مشکل مالی نخواهد داشت و هرکس مشکل مالی داشت به من مراجعه کند) بعد از گذشت پنج ماه رنگ واقعیت به خود نگرفت و به آرزوی دیگری تبدیل شد؟

با جامعه ورزش صادق و روراست باشید که صداقت، هسته اصلی مدیریت است. شما مسوول هستید واقعیت را بگویید، امروز در جامعه ورزش این تعلل و تقریبا تعطیلی ورزش را به حساب مدیریت شما می‌گذارند. به جای دخالت در امورات ریز فدراسیون‌ها که در این مقال، جای آن نیست، دنبال کارهای بزرگ و ماندگار در ورزش باشید. به ورزش نگاه جوانمردی داشته باشید. ورزش جای کار است و شما با احساسات میلیون‌ها زن و مرد، پیر و جوان کشور روبه‌رو هستید. در ورزش از کنار گذاشتن مدیران موفق و جذب مدیران مطیع و ضعیف خودداری کنید و نفاق و چاپلوسی را از ورزش حذف کنید تا دوستی‌ها بیشتر شود.

آقای سعیدلو عزیز! هنوز دیر نشده اما زود دیر می‌شود؛ توصیه می‏کنم با تدبیراندیشی از بروز فاجعه گوانگجو جلوگیری کنید، نگذارید ورزش از ریل اصلی خارج شود، حساسیت ورزش را برای دولت‌مردان بازگو کنید و عزم خود را برای برافراشته شدن بیشتر پرچم کشور عزیزمان ایران در میادین بین‌‌المللی به خصوص گوانگجو جزم کنید و ریاست محترم جمهور را از حساسیت موضوع مطلع کنید و اگر مشکلی وجود دارد، بهتر است با مردم نیز در میان بگذارید وگرنه آیندگان در مورد شما و مشکلات کنونی ورزش قضاوت خوبی نخواهند داشت.

*رییس سابق فدراسیون گلف