یاسین نمکچیان جشنواره فیلم فجر ویترین عملکرد تیم مدیریتی دولت در بخش فرهنگ‌وهنر است و نخستین ویترین سینمایی کابینه یازدهم سه روز دیگر در معرض تماشا قرار خواهد گرفت و هنرمندان و منتقدان و مردم می‌توانند درباره وعده‌ها و شعارها و عملکردها به قضاوت بنشینند.
اگرچه بسیاری از کارشناسان، جشنواره سی و دوم را محصول تصمیم‌گیری‌های دولت حسن روحانی نمی‌دانند وهنوز ردپای مدیران قبلی را می‌بینند، اما در این رویداد شاخص‌های مهمی وجود دارد که حد و مرز این دوره را با گذشته به روشنی تعیین می‌کند. اینکه در سردترین فصل سال بارقه‌هایی از امید در بین سینماگران ایجاد شده و خیلی‌ها که سال‌ها لقب غایب مهم را یدک می‌کشیدند ترغیب کرده تا پای در میدان بگذارند و به فضای رقابت برگردند نمونه مهمی از همان شاخص‌ها است. در این دوره فیلمسازانی به عرصه بازگشته‌اند که در دولت‌های نهم و دهم نه تنها حضوری در مهم‌ترین رویداد سینمایی کشور نداشته‌اند بلکه به‌دلیل موانع متعدد هرگز فیلمی هم نساختند و درگوشه‌ای ازاین مرزوبوم، روزگار برزخی خود را می‌گذرانند. علاوه بر آن امسال آثاری روی پرده می‌روند که سال‌ها مهر توقیف بر پیشانی داشتند و راهی برای رهایی آنها از این دایره تنگ وجود نداشت. بهارستان نشینان در نخستین روزهای حضور خود بر صندلی‌های مدیریتی وزارتخانه، با انتخاب حجت‌الله ایوبی به‌عنوان رئیس سازمان سینمایی کشور نوید روزهای روشنی را به ارمغان آوردند و رئیس تازه از راه رسیده در قفل محکم خانه سینما کلیدی چرخاند و به سمت روشنایی روزنه‌ای گشود و توانست اعتماد خیلی‌ها را جلب کند. اگرچه دربخش‌های دیگر فرهنگ وهنر هنوز اتفاق مهمی شکل نگرفته است، اما رویکرد تعاملی سازمان سینمایی با سینماگران بدنه جامعه هنری کشور را به آینده امیدوار کرده است. کمال تبریزی، ابراهیم حاتمی‌کیا، کیومرث پور احمد، احمد رضا درویش، کیانوش عیاری و بهروز افخمی فیلمسازانی هستند که سودای سیمرغ امسال را رنگ وبوی دیگری بخشیده‌اند و از همین حالا می‌توان استقبال علاقه مندان و رونق بازارسینما را در یک بازه زمانی ۱۰ روزه پیش‌بینی کرد.تا اینجای کار کمرنگ شدن برخورد‌های سلیقه‌ای و تنگ‌تر شدن دایره ممنوعیت‌ها و محدودیت‌ها را هم باید دستاورد این دوره نامید که باعث شده است استرس‌ها وفشارهای مضاعف قبل، تا اندازه زیادی رنگ ببازند و فضای فعالیت مساعدتر شود. اکنون که تنها سه روز تا شروع یک اتفاق مهم در سینمای ایران باقی نمانده آرزو می‌کنیم که بارقه‌های امید پررنگ‌تر شوند و حاشیه‌ها دور جشنواره ۳۲ خط بکشند تا شاید سینما در هوای نه‌چندان مناسب پایتخت بتواند نفس راحتی بکشد و از این احتمال که ممکن است برای همیشه به کما برود فاصله بگیرد. در این پرونده سعی کرده‌ایم پابه پای مخاطبان مجله به سوال‌هایی که ممکن است در ذهنمان شکل بگیرد پاسخ بدهیم. سوال‌هایی همچون کدام فیلم‌ها به جشنواره آمده‌اند؟ کدام فیلم‌ها را بهتر است ببینیم؟ یا اینکه در روزهای جشنواره کدام یک از سینماهای پایتخت فیلم‌های این دوره را اکران می‌کنند؟