به جا مانده از توفان واکنش‌ها به مصاحبه با علیرضا جهانبخش
تلویزیون جایی برای عادل ندارد؟
عمده سوالات فردوسی‌پور از جهانبخش، مربوط به نوع رفتار و کردار بازیکنان تیم ملی در ایام جام‌جهانی می‌شد؛ روزهایی که با التهاب اجتماعی در ایران مقارن شده بود و کیفیت کار ملی‌پوشان باعث شد همدلی حداکثری با آنها شکل نگیرد. عادل خیلی از سوالات مردم را با چند ماه تاخیر از جهانبخش پرسید و البته پاسخ‌های وینگر تیم ملی هم به ندرت مخاطبان را قانع کرد. بی‌تفاوتی بازیکنان تیم ملی در آن مقطع و مخصوصا داستان فتوشات‌ها یا عکس‌های بسیار خندان و عجیب بازیکنان، از محورهای سوالات عادل بود. جهانبخش در واکنش به طرح اغلب این ابهامات، از جملاتی شبیه به «نظر شخصی بازیکنان بود» استفاده می‌کرد که این هم عکس‌العمل منفی خیلی از بینندگان را به دنبال آورده؛ کسانی که عقیده دارند اسم این تیم «ملی» است و جای چندانی برای ابراز احساسات شخصی در آن وجود ندارد.
گفتیم که مصاحبه مزبور واکنش‌های فراوانی را برانگیخته است؛ تا جایی که بسیاری از خبرگزاری‌های رسمی و اصولگرا به این گزارشگر قدیمی و محبوب تلویزیون تاخته‌اند. خبرگزاری تسنیم به صراحت به او لقب «بازجو- خبرنگار» داده، هشتگی که همزمان از سوی حمید رسایی، نماینده پیشین مجلس شورای اسلامی هم تکرار شد. اجازه بدهید ما در این مطلب، هیچ نظری در مورد کم و کیف این مصاحبه و ادعای منتقدان نداشته باشیم و تنها به ذکر یک سوال نه چندان جدید بسنده کنیم؛ آیا واقعا جایی برای عادل در تلویزیون نیست؟ چرا باید مصاحبه یک مجری ورزشی خوب با یک بازیکن تیم ملی در بستر یک سایت خصوصی منتشر شود و این همه واکنش بگیرد؟ چرا صداوسیمای ما که با اموال عمومی اداره می‌شود نباید این ظرفیت را داشته باشد که هر کسی در آن نظراتش را بگوید و نهایت بیننده قضاوت کند؟ عادل حرف‌هایش را زده و حالا سیل واکنش‌ها در رسانه‌های گوناگون راه افتاده است. خب چرا او نباید روی آنتن تلویزیون همین کار را انجام بدهد و موافقان و مخالفان هم عکس‌العمل دلخواه خودشان را نشان بدهند؟ اصلا مگر فلسفه اصلی تاسیس و فعالیت صداوسیما، همین نیست؟ آیا حس نمی‌کنید جایی از راه را اشتباه رفته‌اید؟
