مقلد ناشی کی‌روش

دنیای اقتصاد: این فاجعه‌ای باورنکردنی برای فوتبال ایران بود؛ یک تراژدی تمام‌عیار که شاید یک نسل باید بگذرد تا هواداران فراموشش کنند. شاید هیچ‌کس در ایران و آسیا تصورش را هم نمی‌کرد بازی برگشت استقلال و العین در امارات به چنین آبروریزی بزرگی برای فوتبال کشورمان منتهی شود، اما این اتفاق رخ داد. شاگردان علیرضا منصوریان که بازی رفت را با یک گل به سود خودشان به پایان برده بودند، در بازی برگشت فقط به کسب یک نتیجه مساوی نیاز داشتند تا خودشان را به جمع هشت تیم برتر قاره برسانند.

بلافاصله بعد از انتشار ارنج اصلی استقلال، خیلی‌ها در ایران نسبت به این سیاست موضع منفی گرفتند و به منصوریان بابت این حجم از ترس و احتیاط هشدار دادند، اما سرمربی آبی‌ها طور دیگری فکر می‌کرد. او آمده بود که هرطور شده نتیجه را بگیرد و تیمش را بالا ببرد. در این میان آنچه کمترین اهمیتی نداشت، کیفیت نمایش استقلال بود؛ غافل از اینکه بازی بسته این تیم، نه‌تنها حیثیت حرفه‌ای فوتبال ایران را به خطر می‌اندازد، بلکه نتیجه هم از کف آبی‌ها خواهد رفت. آنچه در نیمه اول بازی العین و استقلال رخ داد، یک مصیبت فنی بزرگ برای نایب‌قهرمان لیگ ایران بود؛ جایی که استقلال فقط ۲۰درصد مالکیت بازی را در اختیار داشت و تنها ۴۳پاس بین بازیکنان این تیم رد و بدل شد، در حالی‌که العین با مالکیت ۸۰درصدی بیش از ۳۰۰پاس در این نیمه ثبت کرد. نکته تلخ‌تر اینکه این بار بر خلاف بازی رفت، برتری فنی تیم اماراتی با کسب نتیجه هم همراه شد.

بازیکنان العین که حلقه محاصره را علیه آبی‌ها به شدت تنگ کرده بودند، توانستند روح و جسم شاگردان منصوریان را فرسوده کنند، انبوه موقعیت‌ها را به‌وجود بیاورند، دو گل بزنند و یک بار هم تیر دروازه را بلرزانند. با نتیجه‌ای که در همین ۴۵دقیقه به دست آمد هم العین تیم صعودکننده به دور بعد بود. بنابراین انتظار می‌رفت استقلال روند کارش را در وقت دوم عوض کند، اما هرگز این اتفاق رخ نداد. با شروع این نیمه باز هم توپ و میدان در اختیار العین قرار گرفت. آنها که گل دوم را روی اشتباه وریا غفوری زده بودند، این بار روی اشتباه پادوانی به گل سوم رسیدند تا تقریبا صعودشان قطعی شود. از اینجا به بعد دیگر حریف اماراتی رسما در زمین مسابقه «تفریح» می‌کرد. آنها با پاسکاری منظم و دقیق و البته استفاده از فضای خالی بین مدافعان مستاصل استقلال سه بار دیگر به گل رسیدند تا در فاصله ۲۰دقیقه به پایان بازی حریف‌شان را شش‌گله کرده باشند. از اینجا به بعد انگار بازیکنان العین به نتیجه کسب شده رضایت دادند و بازی را رها کردند؛ آنچه باعث شد استقلال کمی جلو بکشد و روی ضربه کاشته کاوه رضایی به گل برسد. حداقل دلخوشی آبی‌ها می‌تواند این باشد که روند گلزنی‌شان در هشت مسابقه اخیر آسیایی حفظ شد، اما این بی‌تردید دستاورد اندکی است در مقابل یک شکست سنگین و حذف کابوس‌وار از لیگ قهرمانان آسیا.

پایان یک سوءتفاهم

در طول سال‌هایی که کارلوس کی‌روش در ایران کار می‌کند، علیرضا منصوریان همیشه سعی کرده خودش را نزدیک به این مربی نشان بدهد. او حتی در بدو حضورش روی نیمکت استقلال، خودش را «کپی- پیست» کارلوس معرفی کرد. از قرار معلوم منصوریان با خودش فکر می‌کرد هر نوع فوتبالی با ساختار متراکم و بسته تدافعی به معنای همان کاری است که کی‌روش در ایران می‌کند، اما این حباب بالاخره در بازی با العین شکست و منصوریان فهمید هر گردی گردو نیست! نوع فوتبالی که کی‌روش از تیمش می‌گیرد، مبتنی بر حرفه‌ای‌ترین و ساختارمندترین شکل از دفاع منطقه‌ای است که در بسیاری از مسابقات حتی فرصت گلزنی هم به رقبا نمی‌دهد. تیم‌ملی ایران در هر ۷بازی مرحله مقدماتی جام‌جهانی کلین‌شیت کرده، در حالی که شاید حریفان ما در مجموع پنج فرصت گلزنی هم نداشتند! تیم‌ملی ایران در بازی تاریخی‌اش با آرژانتین هم بیشتر از دو فرصت گلزنی به آلبی‌سلسته نداد و نهایتا روی نبوغ لئو مسی گل خورد.

حالا چطور ممکن است بتوان این مدل بازی را با سبک منصوریان در استقلال مقایسه کرد؟ تیم علیمنصور فقط در همین بازی با العین ۲۰موقعیت گلزنی به حریفش داد. آبی‌ها حتی برابر التعاون که تیم هفتم جدول لیگ عربستان است چیزی حدود ۱۰موقعیت به حریف دادند و شاید اگر درخشش خیره‌کننده رحمتی به‌خصوص در بازی برگشت نبود، به این مرحله نمی‌رسیدند. شاید حالا دیگر به‌وضوح روشن شده باشد هر مربی تازه‌کاری نمی‌تواند با جمع کردن عناصر دفاعی‌اش مقابل دروازه، خودش را پیرو سبک کی‌روش معرفی کند. حالا بگذریم از اینکه تیم‌ملی تحت‌نظر کی‌روش در این سال‌ها مدام بهتر شده و حالا در فاز هجومی نیز آن‌قدر چشم‌نواز است که می‌تواند روی دروازه تیمی مثل کره‌جنوبی هم حداقل پنج فرصت عالی گلزنی به‌وجود بیاورد.