ساکن یکی از شهرهای جدید اطراف تهران هستم. دو سال پیش توانستم با کلی وام و بدهی‌های سنگین یک خانه ۶۰مترمربعی در این شهر خریداری کنم و به قول معروف خیالم از اجاره‌نشینی راحت شد. اما غافل از اینکه رفت‌وآمد به تهران مشکل جدیدی بود که هرگز به آن فکر نکرده بودم. شغل بنده در تهران است و صبح‌ها مجبور هستم بیش از یک ساعت در اتوبوس و تاکسی وقت تلف کنم تا به سر کار برسم.

خستگی راه باعث کاهش توان جسمی برای شروع کار در طول روز می‌شود و با این وضعیت مجبور هستم، خانه‌ام را بفروشم و دوباره اجاره‌نشینی در تهران را تجربه کنم.

خواستم از طریق این ستون به مسوولان بگویید، سیاست استقرار در شهرهای جدید در شرایطی که سیستم حمل و نقل عمومی در این شهرها هنوز به وضعیت مطلوب نرسیده با چه هدفی انجام می‌شود؟

لااقل دولت بخشی از منابع مالی را صرف تجهیز سیستم حمل‌ونقل عمومی در این شهرها بکند.

مهران سپهرنیا