با اجرایی شدن توافق‌نامه سوئیس در آذر ماه سال ۹۲ و همچنین تفاهم سوئیس در فروردین ماه امسال، تاکنون گروه‌های بسیاری از سرمایه‌گذاران خارجی وارد ایران شده‌اند و زمینه‌های سرمایه‌گذاری را مورد بررسی قرار داده‌اند. در این میان نبود تور‌های راهنمایی سرمایه‌گذاران خارجی و مراکزی که بتواند اطلاعات لازم را در خصوص سرمایه‌گذاری در اختیار سرمایه‌گذاران قرار دهد، سبب شده تا برخی از فعالان اقتصادی که برای اولین بار از ایران دیدار می‌کنند در فقر اطلاعاتی از فرصت‌های سرمایه‌گذاری، کشور را دست خالی ترک کنند. خروجی حضور این گروه‌ها در طول اقامت خود، به انعکاس چند عکس از حضور در پارک‌ها و مراکز تفریحی کشور یا انتشار مطالبی درباره هیجان‌سوار شدن بر ترک موتور‌ها در بازار تهران منتهی شده است! با توجه به گشایش‌های بین‌المللی و همچنین توصیه مقامات ارشد حکومت و نقشه اهداف اسناد بالادستی، هنوز اراده‌ای جدی برای جذب سرمایه‌گذاران در کشور وجود ندارد و گروه‌هایی که پس از توافق ژنو وارد کشور شده‌اند عمدتا نتوانسته‌اند اطلاعات جامع و کاملی برای فرصت‌های سرمایه‌گذاری در ایران و چشم‌اندازهای آن به دست آورند. به همین خاطر چون زیرساخت‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری برای هدایت این سرمایه‌گذاران به وجود نیامده، آنان بدون اینکه به جمع‌بندی خاصی در مورد سرمایه‌گذاری در کشور برسند، ایران را ترک کرده‌اند. در این میان اتاق‌های بازرگانی چه نقشی را می‌توانند ایفا کنند؟ به نظر می‌رسد اتاق‌های بازرگانی در پیچ تاریخی خود قرار گرفته‌اند و می‌توانند به مرکز دیپلماسی اقتصادی کشور تبدیل شوند به شرط آنکه خود را به علم روز مذاکره و تجارت مجهز کرده و آداب مذاکرات تجاری را بیاموزند. اما آیا اتاق‌های بازرگانی دارای چنین ساختاری هستند و از حداقل‌های لازم برای رویارویی با هیات‌های اقتصادی برخوردار شده‌اند؟ آنگونه که از برآیند رفت و آمدهای صورت گرفته طی ماه‌های اخیر منتج می‌شود حتی افرادی که بتوانند زبان‌های خارجی را به طور سلیس صحبت کنند و با هیات‌های تجاری به گفت و گو بپردازند کمتر در اتاق‌های بازرگانی یافت می‌شود. حتی کاتالوگ‌هایی که راهنمای سرمایه‌گذاران باشد و اطلاعات لازم را در اختیارشان قرار دهد به صورت جامع و کامل در دسترس سرمایه‌گذاران نیست و آنها قادر نیستند اطلاعات دقیق و کاربردی خود را از داخل کشور به صورت مجموعه‌ای منسجم پیدا کنند.