هنرمندان و ورزشکاران روی بیلبورد می‌روند

اوایل تابستان 87 و بعد از جنجالی که در پی حضور حسین رضازاده در تبلیغات یک بنگاه مسکن در دبی به راه افتاد، وزارت ارشاد کلا حضور ستاره‌ها را در تبلیغات ممنوع اعلام کرد تا شهروندان دیگر روی بیلبوردهای شهر، شاهد چهره جمشید مشایخی و ابراهیم میرزاپور نباشند. رضازاده هم دیگر نتوانست ‌ایرانی‌ها را به سرمایه‌گذاری در دبی تشویق کند. اگرچه همان موقع هم انتقادات زیادی به ‌این تصمیم وزارت ارشاد شد؛ اما مدیران‌ این وزارتخانه بر تصمیم خود پافشاری کردند تا دیروز که اعلام شد حضور هنرمندان و ورزشکاران در تبلیغات کالا و محصولات‌ایرانی بلامانع است. علیرضا کریمی، مدیر کل دفتر تبلیغات و اطلاع‌رسانی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، با تایید ‌این خبر اضافه کرده که موضوع تبلیغات کالا و خدمات خارجی از‌این قاعده مستثنا است و استفاده از تصاویر هنرمندان و ورزشکاران در‌این نوع تبلیغات به هیچ عنوان مجاز نیست.
وزارت ارشاد امیدوار است با حضور دوباره ورزشکاران و هنرمندان در تبلیغات کالا و خدمات داخلی، مخاطبان را به استفاده از اجناس داخلی تشویق کند.

آنهایی که تبلیغ کردند
حضور ورزشکاران در تبلیغات تجاری سابقه‌ای طولانی در ‌ایران دارد. قبل از انقلاب چند بار علی پروین حضور در تبلیغات را تجربه کرد؛ اما پس از انقلاب تقریبا ‌این روند متوقف شد. در دهه شصت حضور ورزشکاران در تبلیغات بسیار کمرنگ بود و مشارکت ناصرحجازی در تبلیغ یک سری وسایل بدنسازی تنها حضور ورزشکاران در عرصه تبلیغات در آن دهه محسوب می‌شود. برخلاف کشورهای صنعتی، حضور چهره‌های سرشناس در تبلیغات در ‌ایران کمی‌ قبح داشت. خیلی‌ها از حرکت غلامرضا تختی، قهرمان کشتی‌ ایران در دهه چهل که حاضر نشده بود در تبلیغ یک نوع تیغ خودتراشی شرکت کند به نیکی یاد می‌کردند و از سایر ورزشکاران می‌خواستند که از او الگو بگیرند. در اواخر دهه هفتاد بود که‌این تابو شکسته شد. باید از کریم باقری، عضو سابق تیم ملی فوتبال ‌ایران و بازیکن فعلی باشگاه پرسپولیس تهران، به عنوان یک سد شکن نام برد. در سال ۷۶ و پس از صعود خاطره انگیز تیم ملی فوتبال ‌ایران به جام جهانی 1998 فرانسه، بیلبوردهای تبلیغاتی محصولات شرکت داروگر که تصویر کریم باقری روی آن خودنمایی می‌کرد در اتوبان‌های تهران نصب شد و تمامی‌نگاه‌ها را متوجه خود ساخت. همان موقع خیلی‌ها کریم باقری را به باد انتقاد گرفتند. کریم باقری آن روزها در
بوندس لیگا توپ می‌زد و می‌دید که حضور فوتبالیست‌ها در تبلیغات یک امر عادی در دنیای فوتبال حرفه‌ای است؛ اما جامعه‌ ایران نتوانست به راحتی با ‌این قضیه کنار بیاید و آن بیلبوردها خیلی زود محو شد.
در دهه هشتاد اوضاع کاملا فرق کرد و با حضور چند هنرپیشه معروف مثل محمدرضا گلزار و جمشید مشایخی در عرصه تبلیغات، همکاری شرکت‌های تجاری با ورزشکاران روند چشمگیری به خود گرفت. در سال ۸۱ و پس از‌اینکه احمدرضا عابدزاده بعد از یک دوره بیماری سلامت خود را بازیافت، در تبلیغات موتورسیکلت تلاش دیده شد.
بعدها شرایط شکل حرفه‌ای تر به خود گرفت. مهدی مهدوی کیا، علی کریمی ‌و ابراهیم میرزاپور در بیلبوردهای تبلیغاتی شرکت‌های ‌ایوا، کن وود و اجنرال دیده شدند. حسین رضازاده هم در ‌این زمینه بسیار پرکار بوده و هر چند ماه یک بار در تبلیغ یک شرکت ظاهر می‌شد. در دو سه سال آخری که هنوز حضور در تبلیغات آزاد بود، علی انصاریان و علیرضا نیکبخت واحدی پوشاک آرین جین را تبلیغ کردند، سامره در تبلغ یک شرکت تولید مواد غذایی مشارکت کرد، حسین کاظمی‌ و کریم باقری به ترتیب در بیلبوردهای مبلمان چوب شمال و شامپو گلان مشاهده شدند. بعد از آن بود که حضور ورزشکاران در تبلیغات ماهواره‌ای هم مدتی باب شد و حسین رضازاده، مهرداد میناوند، ناصر و آتیلا حجازی و چند فوتبالیست دیگر آن را تجربه کردند.
قراردادها با ورزشکاران معمولا بین ۱۰ تا ۶۰ میلیون تومان بود و به ندرت پیش آمده کسی بیش از ۶۰ میلیون تومان بگیرد.
گفته می‌شود مهدوی‌کیا برای‌این که شرکت‌ایوا به مدت چهار ماه در آگهی‌های مطبوعاتی و چهار بیلبورد از تصویر او استفاده کند، ۶۰ میلیون تومان از‌این شرکت گرفته است که ‌این یک رکورد در بین بازیکنان فوتبال محسوب می‌شود. کن‌وود مبلغی حدود ۴۰ میلیون تومان به علی کریمی ‌پرداخت. درباره مبلغ قرارداد ناصر حجازی با بنگاه معاملات ملکی افیار در دبی هم چنین رقمی‌ منتشر شده است. علیرضا نیکبخت و علی انصاریان با مبلغی نزدیک به ۱۵ میلیون تومان برای آرین جین تبلیغ کردند.
گفته می‌شود حسین رضازاده هم معمولا برای تبلیغات داخلی خود رقمی ‌بین ۵۰ تا ۷۰ میلیون تومان می‌گرفته است. رضازاده در زمینه میزان مبلغ و تعداد حضورش در تبلیغات هم یک رکوردشکن بوده و بعید است که تا مدت‌ها کسی بتواند رکوردهای او را بشکند. گفته می‌شد علیرضا حیدری به خاطر همین مسائل مالی با تولیدی پوشاک‌ ایکات به توافق نرسید.
گویا حیدری مبلغی نزدیک به ۱۰۰ میلیون تقاضا کرده بود و استدلالش ‌این بود که او باید پولی بیشتر از گلزار بگیرد؛ چراکه او یک ورزشکار ملی است و همه دوستش دارند، ولی طرفداران گلزار را تنها گروه‌های خاصی از جامعه تشکیل می‌دهند.