تحریم روسیه علیه ترکیه

دویچه وله

درگیری‌ها می‌توانند به‌طور دیپلماتیک، نظامی یا اقتصادی حل و فصل شوند. روسیه سال گذشته درگیر ناآرامی‌هایی با ترکیه در مورد تروریست‌ها و مشکلات با مصر در مورد صادرات گندم به این کشور بود و حتی به نظر می‌رسد پای کرملین به درگیری در نبردهای اقتصادی در مورد محصولات کشاورزی نیز باز شده باشد.

مسکو از غرب به دلیل تحریم‌های اقتصادی انتقاد می‌کند اما کرملین همچنین نشان داده است که می‌تواند از یک سلاح اقتصادی بهره گیرد: ممانعت از فعالیت‌های تجاری یا همان تحریم. یکی از آخرین مثال‌هایی از این دست که از سوی روسیه مشاهده شده را می‌توان در مورد صادرات گندم به مصر دانست که در طول سال گذشته مهم‌ترین بازار خارجی غلات برای روسیه را تشکیل داده است. استانداردهای بین‌المللی اجازه می‌دهند که تا ۰۵/ ۰ درصد از محصولات دچار بیماری‌های قارچی باشند. در سال ۲۰۱۶، قاهره ناگهان خواست این مقدار به صفر درصد برسد.فرانسه و سایر کشورهایی که به‌طور سنتی به مصر گندم می‌فروختند، از معامله با قاهره دست کشیدند اما روسیه به نوعی تهدید دست زد. در ۱۹ سپتامبر ۲۰۱۶، روسیه ممنوعیتی موقت بر میوه‌ها و سبزیجات وارداتی از مصر اعلام کرد که براساس پیش متن آن به دلیل «نقض سیستماتیک پیش‌نیازهای وارداتی گیاهی روسیه» از طرف مصری‌ها انجام می‌شد.

تنها دو روز بعد، مصر ممنوعیت بر ورود گندم‌های دارای قارچ‌ را که پیشتر تعیین کرده بود، برداشت. ۵ روز بعد، مصر نماینده‌ای به مسکو فرستاد تا از روس‌ها بخواهد تحریم وضع شده روی میوه‌ها و سبزیجات مصری را بردارند. مسوول نظارت بر امنیت غذایی روسیه، روسلکوزنادور، در همان روز اعلام کرد که به جز در مورد سیب‌زمینی، تحریم‌ها برداشته شده است. موفقیت جنگ گندم باور اقتدارگرایانه رهبران روسیه را در مورد تاکتیک‌های مشت آهنین و اثربخشی این گونه راهکارها تقویت کرد و پس از سقوط هواپیمای جت روسی از سوی ترکیه نیز این اقدامات را در مورد ترکیه انجام داد. هدف از جنگ تجاری با ترکیه علاوه بر تنبیه دولت آنکارا، حفاظت از تولیدکنندگان میوه و سبزی‌های روسی در برابر رقیبان ترکیه‌ای و ارتقای گردشگری در سوچی و کریمه بود که در این جنگ تجاری نیز پیروز شد. یکی از این راهکارها ممنوعیت فروش بسته‌های تعطیلات سفرروس‌ها در ترکیه بود و آژانس‌های گردشگری و خطوط هوایی روسی نیز از این رویداد با آسیب‌هایی روبه‌رو شدند، اما ترکیه زیان فراوانی از این استراتژی دید و به نوعی در قبال آن تسلیم شد.