محفل همنشینی دانشگاهیان و تصمیم‌سازان
دکترحسین عباسی- مدرس اقتصاد دانشگاه بلومزبرگ- پنسیلوانیا دنیای اقتصاد دوازده ساله شد. خبری است مسرت‌انگیز. اینکه نشریه‌ای خصوصی توانسته این مدت دوام بیاورد و روز به روز بهتر شود، آن‌هم بدون کوتاه آمدن از چارچوب‌های پذیرفته شده علمی، جای تبریک دارد به دست‌اندرکاران. مهم‌ترین ویژگی دنیای اقتصاد در سال‌های اخیر این بوده که توانسته همزمان نظر مثبت دانشگاهیان و تصمیم‌گیران اقتصادی را جلب کند و بیش از آن، آنها را به همکاری تشویق کند. در بیشتر شماره‌های روزنامه در کنار اخبار اقتصادی تحلیل‌هایی از دانشگاهیان و نیز مصاحبه‌هایی با تصمیم‌گیران اقتصادی دیده می‌شود. حتی خلاصه‌هایی به زبان ساده از یافته‌های تحقیقات دانشگاهیان در روزنامه منتشر شده است که جای خوشوقتی دارد. این ویژگی از یکسو سبب شده است که دانشگاهیان با نظرات تصمیم‌گیران آشنا شوند و در تحقیقات خود به مشکلاتی که در عمل وجود دارد، توجه بیشتری کنند و از نظریه محض به سوی کاربرد نظرات حرکت کنند. از سوی دیگر، تصمیم‌گیران هم با نظرات علمی دانشگاهیان آشنا می‌شوند و گزینه‌های آنها برای حل مشکلات را در پیش رو می‌بینند و برای روبه‌رو شدن با آنها مجهزتر می‌شوند.
فراتر از این دو پیامد مثبت برای جامعه، همنشینی فکری تصمیم‌گیران و دانشگاهیان، پیامد بزرگ دیگری هم برای روزنامه داشته است، و آن تشخیص سره از ناسره است. فضای گفت‌وگوی اقتصادی در ایران فضایی است پر از نظریاتی که بسیاری از آنها وقتی به محک عمل بخورند، توخالی بودنشان روشن می‌شود. همچنین فضای تصمیم‌گیری آکنده است از تصمیماتی بدون زمینه و پشتیبانی علم اقتصاد. مجموعه‌ای که دنیای اقتصاد در این سال‌ها هر روزه گردهم آورده است، سبب شده است که تمامی گروه‌ها و افرادی که با روزنامه در ارتباطند، از خواننده و نویسنده تا تصمیم‌گیران اقتصادی و دانشگاهیان بتوانند نظرات خود را محک بزنند و در تنقیح آنها بکوشند.
مرزی نه‌چندان دقیق وجود دارد بین بها دادن به نظرات منتقدان و انباشتن روزنامه از نظرات کم‌ارزش. این مرز در برخی نشریات به تک‌صدایی و در برخی به سردرگمی علمی منجر شده است. روزنامه دنیای اقتصاد از این دو به دور بوده است. در عین حالی که نظرات منتقدان در آن بازتاب خوبی داشته است، خود را از درافتادن در فضای بحث‌های کم‌فایده دور نگه داشته است. چنین دستاوردی حاصل نمی‌شده مگر با یاری گرفتن از همکاران توانا و توجه به افزایش دائمی دانش آنها.دست مریزاد می‌گویم به همه آنها و افتخار می‌کنم که گاهگاهی توانسته‌ام خود را همکار آنها به شمار آورم.
به امید پیشرفت و موفقیت روزافزون.