حراج M1 متفاوت

یکی از کمیاب‌ترین مدل‌های بی‌ام‌و به تازگی برای عرضه به یک حراجی معتبر خودرو معرفی شده است، مدلی که M۱ نام دارد. شاید بگویید M۱های زیادی وجود دارند، اما داستان این M۱ با M۱هایی که در حال حاضر در بازار دیده می‌شوند متفاوت است. امروزه به بی‌ام‌وهای سری یکی که از سوی شرکت ام-پاور تیونینگ شده باشند M۱ می‌گوییم، اما داستان M۱ به سال‌ها قبل از تولید سری یک کنونی باز‌می‌گردد.

در سال ۱۹۷۸ بود که بی‌ام‌و رویه‌های رایج در طراحی خودروهایش را کنار گذاشت و ماشینی شبیه به سوپراسپرت‌های آن دوران تولید کرد. این ماشین آنقدر برای بی‌ام‌و خاص بود که برای آن خط تولید راه‌اندازی نکرد، بلکه به‌صورت تک تک مونتاژ می‌شد. چیزی که در صنعت خودرو به آن دست ساز هم گفته می‌شود. طراح این خودرو جورجیتو جیوجیارو طراح افسانه‌ای خودرو بود. در دورانی که تنها تعریف موجود از سوپراسپرت ها، طرح‌هایی بود که خودروسازان ایتالیایی می‌زدند، بی‌ام‌و هم به سراغ بهترین طراح آن زمان رفت و سفارش M۱ را به او داد. طرحی که جیوجیارو ارائه داد به هیچ طرحی در شرکت بی‌ام‌و شبیه نبود. همین تفاوت کلی نیز موجب شد تا نظر مدیران این شرکت به سرعت جلب شود.

دماغه کاملا تیز، چراغ‌های جلو مخفی و بدنه عریض ویژگی‌هایی از سوپراسپرت‌های ایتالیایی و خودروهای عضلانی آمریکایی بود که جیوجیارو آنها را روی پلت‌فرم بی‌ام‌و جمع کرد، اما مهم‌ترین‌ اتفاقی که در جریان ساخت این خودرو روی داد انتقال موتور خودرو به عقب بود. این بی‌ام‌و در ردیف خودروهای موتور وسط قرار می‌گیرد. یعنی موتور خودرو از پشت صندلی راننده آغاز شده و تا عقب خودرو برحسب اندازه ادامه پیدا می‌کند. به این ترتیب او تنها بی‌ام‌و موتور عقب جهان را طراحی کرد.

از همان زمان اعلام شد که این ماشین در تعداد محدود تولید می‌شود و همین مساله بر خاص بودن آن افزود. از M۱ تنها ۴۵۳ دستگاه حد فاصل سال‌های ۷۸ تا ۸۱ میلادی تولید شد. خیلی زود مشخص شد که هدف شرکت از ساخت این ماشین بیشتر مسابقات اتومبیلرانی است نه فروش عمومی، هر‌چند تعدادی از این M۱ها به‌صورت مدل شهری هم فروخته شدند، اما اکثر آنها توسط بی‌ام‌و یا دیگر تیم‌های اتومبیلرانی برای مسابقات استفاده شد. به مدل‌هایی که برای مسابقه مورد استفاده قرار می‌گرفتند M۱ Procar نیز گفته می‌شود. M۱های مسابقه با موتورهای مختلفی برحسب صلاحدید تیم و شرایط مسابقه تولید شدند؛ اما برای مدل شهری یک موتور ۶ سیلندر با حجم دقیق ۳۴۵۳ سی‌سی در نظر گرفته شد. آرایش سیلندرهای این موتور به‌صورت خطی بود که اصطلاحا به آن L۶ گفته می‌شود و حرف L در آن مخفف واژه Line به معنی خط است. این موتور می‌توانست ۲۷۳ اسب بخار قدرت تولید کند. تمامی M۱ها با گیربکس پنج سرعته دستی تولید شدند و مدل اتوماتیک برای آن در نظر گرفته نشد. این ماشین می‌توانست به سرعت نهایی ۲۶۰ کیلومتر دست پیدا کند که در زمان خودش سرعت قابل قبولی بود.