چالش حفظ بازار و ایجاد تغییرات بزرگ

بین اینکه یک شرکت می‌تواند خودرو هیبرید یا تمام الکتریکی تولید کند، یا اینکه نمی‌خواهد این کار را انجام دهد اگر چه تفاوت زیادی وجود دارد، اما در نهایت نتیجه هر دو آنها این است که چنین خودروهایی را در سبد محصولات خود نداشته باشد. اتفاقی که برخی خودروسازان بزرگ دنیا هم با آن مواجه هستند.

ب‌ام‌و یکی از این شرکت‌ها است که در رده خودروهای ارزان خود چنین محصولی را ندارد. اگر چه سری i با دو محصول به صورت هیبرید و الکتریکی به بازار عرضه شده اما این دو خودرو در رده گرانقیمت‌های ب‌ام‌و قرار می‌گیرند. اینکه تصور کنیم ب‌ام‌و توانایی ساخت یک خودرو الکتریک یا هیبرید را ندارد بیشتر به یک شوخی شبیه است. پس چرا خودروساز باواریایی اینقدر در تولید انبوه یک خودرو از این دست تعلل می‌کند. دلیل اصلی آن را باید در ترس از آینده نام و شهرت در بازار جست‌وجو کرد. ب‌ام‌و و برخی خودروسازان بزرگ دیگر دنیا برخلاف شرکتی مانند تویوتا یا جنرال موتورز از تنوع مدل کمتری برخوردار هستند. مثلا در همین ب‌ام‌و خودروها با نام مشخص که در اینجا «سری» گفته می‌شود تولید می‌شوند و هر کدام قابلیت، مخاطب و قیمت تعریف شده‌ای دارند که از ابتدا بر همین مبانی بنا شده و تا به امروز پیش آمده‌اند.

ب‌ام‌و با عرضه سری i کمی دست به خطر کردن زده و یک سری جدید را به بازار فرستاد، اما واقعیت این است که اگر چه از مدل i۸ استقبال زیادی به عمل آمد اما مدل i۳ نتوانست در حد و اندازه نام ب‌ام‌و نظرها را جلب کند و یک الکتریکی معمولی در گوشه بازار باقی ماند. اتفاقی که این شرکت اصلا دوست ندارد برای خودروهایش رخ دهد. این مساله باعث شد تا ب‌ام‌و در پروژه‌های جدید خود با احتیاط بیشتری عمل کند. در مورد خودرو ب‌ام‌و i۸ نیز نکته این است که آنچه دلیل موفقیت آن شد نه پیشرانه هیبرید، بلکه طراحی جسورانه و کاملا متفاوت آن از تمامی خودروهای موجود در بازار بود که سبک جدیدی از خودروهای اسپرت را معرفی کرد. سبکی که هنوز هم رقیبی برای آن از دیگر خودروسازان پیدا نشده است.

مدل ۳۳۰e جدیدترین تجربه ب‌ام‌و در دنیای خودروهای هیبریدی است. برخی هم آن را یک خودرو الکتریکی به حساب می‌آورند. دلیلش هم مصرف بسیار بهینه سوخت است که از ترکیب موتور بنزینی و الکتریکی به دست آمده است. این مصرف به قدری بهینه است که می‌توان گفت این مدل روی مرز هیبرید و تمام الکتریکی بودن حرکت می‌کند؛ اما چرا ب‌ام‌و که به این پیشرفت در طراحی و تولید موتورهای الکتریکی دست پیدا کرده، کار را به یکباره تمام نکرد و خودرو را بدون موتور بنزینی تولید نکرد؟

ب‌ام‌و ۳۳۰e در حالت هیبرید بنزین - الکتریک می‌تواند با هر گالن ۱۵۰ مایل را طی کند. این یعنی در هر ۱۰۰ کیلومتر تنها ۶/ ۱ لیتر مصرف سوخت آن است. در حالتی که تنها موتور الکتریکی فعال باشد هم می‌تواند مسافت ۴۰ کیلومتر را طی کند. همین ارقام به خوبی نشان می‌دهند که مدل ۳۳۰e یک خودرو هیبرید است و در حالت تمام الکتریکی چنگی به دل نمی‌زند و نمی‌تواند حرفی برای گفتن در مقابل رقبایی مانند تسلا یا حتی نیسان لیف کوچک داشته باشد. در اینجا باز برمی‌گردیم به سوال قبلی، یعنی چرا ب‌ام‌و و شرکت‌هایی مانند آن در برابر خودروهای الکتریکی مقاومت می‌کنند یا به‌عبارت بهتر دست و دلشان برای عرضه آنها می‌لرزد؟

دلیلش همین سبد کوچک محصولات است که اگر چه موفق بوده، اما به هر حال محدود است و هر گونه افت قابلیت در مدل‌های جدید به شدت روی نام و شهرت برند اثر می‌گذارد. پلتفرم‌های محدود باعث می‌شود که ب‌ام‌و ناگزیر باشد محصولات جدید را در قالب مدل‌های هیبرید یا الکتریکی همین محصولات کنونی عرضه کند. از این رو اتفاقی که برای مثلا یک سری ۳ تمام الکتریکی رخ می‌دهد قابل‌پیش‌بینی نیست. آن هم وقتی یک مدل بنزینی از همین خودرو در کنارش قرار داشته و بعد از چند دهه تولید، کاملا در بازار جا افتاده است. نگرانی از حسن شهرت در بازار و ارزش برند، مساله‌ای بسیار مهم و جدی برای خودروسازان است که آنها را از ایجاد بسیاری از تغییراتی که دوست دارند و از قضا توانایی آن را هم دارند، برحذر می‌دارد. تولید خودروهای تمام الکتریکی که هنوز دورنمای استقبال از آنها به طور کامل مشخص نیست، یکی از همین کارها است. در صورتی که از مدل ۳۳۰e استقبال قابل قبولی به عمل بیاید آنوقت شاید شاهد حضور ب‌ام‌وهای الکتریکی در بازار هم باشیم. این مساله برای دیگر خودروسازان بزرگ نیز صادق است.

چالش حفظ بازار و ایجاد تغییرات بزرگ

چالش حفظ بازار و ایجاد تغییرات بزرگ