با پیوستن لوکاس آلکارس به نساجی، تعداد سرمربیان خارجی لیگ بیست و سوم به عدد ۵ رسید. ژوزه مورایس (سپاهان)، پاکو خمز (تراکتور)، ایگناسیو مارتینز (فولاد) و مارینوس اوزونیدیس (گل‌گهر) خارجی‌های شاغل روی نیمکت تیم‌های لیگ هستند. درواقع به جز دو گزینه نخست که دارای نام و نشان در فوتبال اروپا هستند، بقیه نفرات مربیانی درجه چندم محسوب می‌شوند که هنوز کار خاصی انجام نداده‌اند و بعید به نظر می‌‎رسد خیلی بهتر از سرمربیان ایرانی باشند. در کنار این، موج اعتماد به سرمربیان اسپانیایی هم نکته جالبی است که مشخص نیست به دلیل موفقیت(!) اسپانیولی‌های قبلی بوده یا واسطه‌ها رابطه خوبی با سرمربیان این کشور پیدا کرده‌اند.

به هرحال زمانی دور، دور کروات‌ها بود و حالا قرار است اسپانیایی‌ها بازار مربیان ایرانی را قبضه کنند. زمانی به دلیل بالا گرفتن شکایت‌های بین‌المللی و تعدد پرونده‌های باشگاه‌ها در فیفا، مدیران تصمیم‌گیرنده فوتبالی بنا را به ممنوعیت ورود چهره‌های خارجی گذاشتند تا شاید پس از آن کیفیت نفرات انتخاب شده بالا برود و هزینه‌ها معقول‌تر شود. حالا اما خروجی ماجرا با گذشته تفاوتی نداشته به جز اینکه رکورد سرمربیان خارجی طی سالیان اخیر لیگ امسال شکسته شده و از آخرین جامی هم که یک سرمربی غیر ایرانی در لیگ برتر به دست آورده، ۵ فصل می‌گذرد. آیا سرمربی نساجی به عنوان جدیدترین غیروطنی یک نیمکت، می‌تواند در ورزشگاه وطنی توانایی‌هایش را نشان دهد؟

اخبار مرتبط