یادداشت داوران هفته فیلم ونیز درباره «شهربانو»
در متن یادداشت آمده است: «شهربانو» به بررسی پستی و بلندی‌ها و مصیبت‌های سازگاری با زندگی خانگی زنی پس از یک دوره حبس می‌پردازد. در‌حالی‌که «شهربانو» از حبس ناعادلانه خود مملو از شرم است، پس از بازگشت نزد عزیزانش به‌ندرت احساس «خانه» می‌کند. تصور ایده‌آل او از بازگشت به خانواده‌ای دوست‌داشتنی و شرکت در مراسم عروسی پسرش ناگهان متوقف می‌شود. به نظر می‌آید بعد از این همه مدت او از لحاظ درونی بهتر باشد، اما اینطور نیست. تنها کسی که شهربانو واقعا می‌تواند به او اعتماد کند، دوستش است. زنی که در حبس با یکدیگر آشنا شده‌اند. شهربانو تغییر کرده است، خوب یا بد و شاید این به معنای شکاف غیرقابل آشتی بین او و کسانی باشد که آنان را بیشتر دوست می‌دارد. لحظات پایانی فیلم با یک پلان ناگسستنی نشان می‌دهد چگونه نگرش شهربانو به زندگی، خانواده، گذشته و آینده‌اش تغییر‌ناپذیر است.»
