مقصود واقعی از اصلاحات ارضی ایجاد نظام جدیدی از درون نظام قدیمی بود، به‌گونه‌ای که به بهترین وجه در خدمت منافع بورژوازی وابسته و در حال رشد داخلی و سرمایه انحصاری غرب قرار گیرد.
قرار بود شاه با وارد کردن بخش کشاورزی ایران در اقتصاد جهانی و با فراهم آوردن امکان رشد کشت و صنعت و تبدیل کشاورزان از جاکنده شده و اضافی به لومپن پرولتاریا و گروهی از کارگران صنعتی به عنوان یک پیونددهنده عمل کند. مقصود از برنامه اصلاحات ارضی نیز این بود که کشاورزان به دو گروه دارای زمین و فاقد زمین، تقسیم شوند و احتمال وحدت کشاورزان و دست زدن به یک انقلاب دهقانی کاهش یابد.
امیراحمدی، هوشنگ و منوچهر پروین، ‌ایران پس از انقلاب، ‌مترجم علی مرشدی‌زاده، انتشارات مرکز بازشناسی اسلام و ایران، ‌تهران ۱۳۸۱، ‌ص ۱۶۶.