قبل از امضا قرارداد را بخوانید

کتی گیلسینان عضو شورای سردبیری مجله آتلانتیک هفته گذشته آرژانتین با وجود داشتن ذخایر ارزی قابل توجه برای هشتمین بار در تاریخ و دومین بار در ۱۳ سال اخیر، اعلام کرد که نمی‌تواند بدهی طلبکارانش را بپردازد. اما ورشکستگی این بار متفاوت است. وقتی آرژانتین در سال ۲۰۰۱ ورشکست شد، بزرگ‌ترین بدهی تاریخ را داشت، ولی این بار این سومین اقتصاد بزرگ آمریکای لاتین پول لازم برای پرداخت قسط ۵۳۹ میلیون دلاری‌اش را داشت، اما پول را پرداخت نکرد و حالا به لحاظ فنی به خاطر تمام ۲۹ میلیارد دلار بدهی اش(۵/۱ میلیارد دلار بدهی به چند صندوق آمریکایی باعث صدور رای در ایالات متحده شده است) ورشکست اعلام شده است. این ورشکستگی حاصل تفسیر یک قاضی ۸۳ ساله از این ۶۵ کلمه است:

«اوراق بهادار (برای مثال اوراق قرضه) تعهدات مستقیم، غیرمشروط، بدون وثیقه و غیرتبعی جمهوری آرژانتین را شکل می‌دهد و در این مورد در تمامی اوقات باید با تمام طلبکاران به طور یکسان برخورد شود و نباید بین آنها تفاوتی قائل شد. تعهدات پرداخت جمهوری آرژانتین در مورد اوراق بهادار باید در تمام اوقات به طور برابر برای دیگر بدهکاری‌های خارجی بدون وثیقه و غیرتبعی اجرا شود.»

به قول جوزف کوتریل در نوشته‌ای در فایننشیال تایمز این کلمات کلیشه‌های حقوقی بی‌فایده‌ای هستند که یک قرن قدمت دارند و در تمام توافقات بدهی حاکمیتی وجود دارند. تحلیلگران حقوقی گاه این عبارت را «رفتار برابر» می‌نامند. برابری چیزی است که این عبارت «نشان» می‌دهد، ولی انگار هیچ‌کس واقعا نمی‌داند که معنای آن چیست. همان طور که بنیامین چابوت از مقام‌های بانک مرکزی شیکاگو و میتو گولاتی استاد مدرسه حقوق دوک در نوشته‌ای درباره تاریخ این عبارت می‌آورند، این عبارت اغلب نوشته می‌شود، اما به ندرت خوانده می‌شود. «دلیل نخواندن این متن آن است که همیشه وجود دارد و هیچ کس به آن فکر نمی‌کند.» حالا داستان این است که این عبارت حقوقی باعث واقعه‌ای مالی شده که مربوط به ۱۳ سال پیش است، زمانی که آرژانتین در سال ۲۰۰۱ ورشکست شده بود. آرژانتین پس از ورشکستگی سال ۲۰۰۱ با طلبکاران خود توافق کرد که بخشی از بدهی‌ها و نه تمام آنها را پرداخت کند و از آن زمان تاکنون در حال انجام همین کار بوده است، اما بخش کوچکی از صندوق‌های تامینی که آرژانتین آنها را کرکس می‌خواند از پذیرش این توافق سر باز زده بودند و با تعقیب دولت این کشور در دادگاه تقاضای بازپرداخت تمام طلبشان را کرده بودند. فشار آنها بر دادگاه بیش از ۱۰ سال طول کشید. و اینجا بود که آن ۶۵ کلمه مهم شدند. صندوق‌های «کرکس» حالا باعث شده‌اند که دو نوع طلبکار وجود داشته باشد. اگر آرژانتین طلب کرکس‌ها را به طور کامل پرداخت کند، طلب همه را باید کامل پرداخت کند و این چیزی نیست که دولت این کشور بخواهد؛ اما چرا یک قاضی آمریکایی می‌تواند حکم بدهد که دولت آرژانتین باید چه کاری انجام دهد؟ زیرا آرژانتین در قراردادهای خود حل مسائل حقوقی درمورد توافقات مالی با صندوق‌های تامینی را به دادگاه‌های ایالات متحده سپرده بود. اکنون قاضی گریسا حکمی صادرکرده که بی‌مانند است. عبارت رفتار برابر چنان که کورتیل می‌نویسد: «قبلا هم علیه حاکمیت یک کشور به کار گرفته شده، اما نه در آمریکا و نه در چنین وسعتی.» فعلا در حالی که تنها امید مذاکرات احتمالی آینده است، باید از این اتفاقات درس گرفت. درس آشکار ورشکستگی آرژانتین این است که همیشه قرارداد را پیش از امضای آن به دقت بخوانید.